alt

Προδημοσίευση της αρχής του πρώτου κεφαλαίου του μυθιστορήματος του Sinclair Lewis Δεν γίνονται αυτά εδώ (μτφρ. Νίκος Α. Μάντης), που θα κυκλοφορήσει στις 7 Νοεμβρίου από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

 

 

 

 

 

Η όμορφη τραπεζαρία του ξενοδοχείου Ουέσεξ, με τις επίχρυσες γύψινες ασπίδες και τις τοιχογραφίες που απεικόνιζαν τα Πράσινα Όρη, είχε κρατηθεί για το δείπνο της Βραδιάς Κυριών στο Κλαμπ Ρόταρι του Φορτ Μπιούλα.

Εδώ στο Βερμόντ το πράγμα δεν ήταν τόσο ειδυλλιακό όπως θα ήταν ενδεχομένως στα λιβάδια της Δύσης. Είχε όμως και τα καλά του: όπως ένα σκετς όπου ο Μένταρι Κόουλ (ιδιοκτήτης νερόμυλων και καταστημάτων τροφίμων) μαζί με τον Λιούις Ρότενστερν (ραφεία κοστουμιών και καθαριστήρια-στεγνωτήρια) υποδύθηκαν τους διάσημους κατοίκους του παλιού Βερμόντ, τον Μπρίγκαμ Γιανγκ και τον Τζόζεφ Σμιθ, τα αστεία των οποίων για τις πολυάριθμες κατά φαντασίαν συζύγους τους προκάλεσαν απανωτά γέλια στις παρευρισκόμενες κυρίες. Ωστόσο, η περίσταση ήταν κατά βάση σοβαρή. Ολόκληρη η Αμερική ήταν πλέον σοβαρή, έπειτα από επτά χρόνια ύφεσης, αρχής γενομένης από το 1929. Ήταν ακριβώς η περίοδος μετά τον Μεγάλο Πόλεμο του 1914-1918, κατά την οποία, όσα παιδιά είχαν γεννηθεί γύρω στο 1917 ετοιμάζονταν να πάνε στο πανεπιστήμιο ή... σε έναν ακόμα πόλεμο, οποιονδήποτε πόλεμο θα μπορούσε να τους βολέψει.

Τα χαρακτηριστικά της βραδιάς εκείνης στο Κλαμπ Ρόταρι δεν είχαν τίποτα το αστείο, εμφανώς αστείο τουλάχιστον, μιας και τον τόνο έδιναν οι πατριωτικές ομιλίες του ταξίαρχου εν αποστρατεία Χέρμπερτ Ε. Ετζγουέιζ, που ανέλυσε με αρκετή οργή το ζήτημα «Ειρήνη διά της Εθνικής Αμύνης – Εκατομμύρια για εξοπλισμούς αλλά ούτε σεντ για την απόδοση τιμής στους πεσόντες» καθώς και της κυρίας Αντέλαϊντ Ταρ Γκίμιτς – η οποία ήταν περισσότερο γνωστή για τη γενναιόδωρη χρηματοδότηση μιας εκστρατείας εναντίον του κινήματος των σουφραζετών, πίσω στα 1919, απ’ ό,τι για την άλλη ιδέα της, όταν, διαρκούντος του Μεγάλου Πολέμου, κατάφερε να κρατήσει τους Αμερικάνους στρατιώτες μακριά από τα γαλλικά καφέ, με το έξυπνο κόλπο της αποστολής δέκα χιλιάδων κομματιών από παιχνίδια ντόμινο.

Κανένας πατριώτης με κοινωνική συνείδηση δεν μπορούσε να περιφρονήσει την πρόσφατη, μάλλον υποτιμημένη, προσπάθειά της να διατηρήσει την αγνότητα της πατρίδας, αποκλείοντας από τη βιομηχανία του κινηματογράφου όλους τους ηθοποιούς, σκηνοθέτες ή εικονολήπτες οι οποίοι: α) είχαν πάρει διαζύγιο, β) είχαν γεννηθεί οπουδήποτε στο εξωτερικό, εξαιρουμένου του Ηνωμένου Βασιλείου, μιας και η κυρία Γκίμιτς είχε σε μεγάλη υπόληψη τη βασίλισσα Μαρία είτε γ) αρνιούνταν να ορκιστούν στη Σημαία, στο Σύνταγμα, στη Βίβλο, και σε όλους τους υπόλοιπους αλλόκοτα αμερικάνικους θεσμούς.

Κανένας πατριώτης με κοινωνική συνείδηση δεν μπορούσε να περιφρονήσει την πρόσφατη, μάλλον υποτιμημένη, προσπάθειά της να διατηρήσει την αγνότητα της πατρίδας, αποκλείοντας από τη βιομηχανία του κινηματογράφου όλους τους ηθοποιούς, σκηνοθέτες ή εικονολήπτες οι οποίοι: α) είχαν πάρει διαζύγιο, β) είχαν γεννηθεί οπουδήποτε στο εξωτερικό, εξαιρουμένου του Ηνωμένου Βασιλείου, μιας και η κυρία Γκίμιτς είχε σε μεγάλη υπόληψη τη βασίλισσα Μαρία είτε γ) αρνιούνταν να ορκιστούν στη Σημαία, στο Σύνταγμα, στη Βίβλο, και σε όλους τους υπόλοιπους αλλόκοτα αμερικάνικους θεσμούς.

Η ετήσια Βραδιά Κυριών του Ροταριανού Ομίλου ήταν εκδήλωση που έχαιρε μεγάλου σεβασμού – συγκέντρωνε τον ανθό του Φορτ Μπιούλα. Η πλειονότητα των κυριών και περισσότεροι απ’ τους μισούς κυρίους φορούσαν βραδινά ενδύματα, και κυκλοφόρησε η φήμη ότι πριν από το συμπόσιο ο κλειστός κύκλος του κλαμπ είχε απολαύσει τα κοκτέιλ του, σερβιρισμένα στο δωμάτιο 289 του ξενοδοχείου. Τα τραπέζια, τοποθετημένα στις τρεις πλευρές ενός κενού τετραγώνου, ήταν φωτισμένα με κεριά, κρυστάλλινες πιατέλες με γλυκά και ψημένα αμύγδαλα, κουκλάκια Μίκι Μάους, χάλκινα σηματάκια του Ρόταρι, και αμερικάνικες μεταξωτές σημαιούλες καρφωμένες σε επίχρυσα αβγά. Στον τοίχο υπήρχε μια κορδέλα με την επιγραφή «Η Προσφορά Υπερβαίνει τον Εαυτό μας», και το μενού –το σέλερι, η κρεμώδης ντοματόσουπα, ο μπακαλιάρος στη σχάρα, οι κροκέτες κοτόπουλου, ο αρακάς και το παγωτό τούτι-φρούτι– ανταποκρινόταν στις υψηλές προδιαγραφές του ξενοδοχείου Ουέσεξ.

Άκουγαν όλοι με ανοιχτό το στόμα. Ο στρατηγός Ετζγουέιζ ολοκλήρωνε τη βαρβάτη, όσο και μυστικιστική ραψωδία του για τον εθνικισμό:

«... γιατί ετούτες εδώ οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι οι μόνες, ανάμεσα στις Μεγάλες Δυνάμεις, που δεν επιθυμούν την κατάκτηση. Η μεγαλύτερη φιλοδοξία μας είναι να μας αφήσουν επιτέλους στην ησυχία μας! Μοναδική ουσιαστική μας σχέση με την Ευρώπη αποτελεί η επίπονη προσπάθειά μας να εκπαιδεύσουμε τις αργόστροφες και αδαείς μάζες, που η Ευρώπη μάς εμπιστεύτηκε, σε κάτι που να θυμίζει αμυδρά τον αμερικάνικο πολιτισμό και τους καλούς τρόπους. Ωστόσο, όπως σας εξήγησα, οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι να προασπιστούμε τα εδάφη μας απέναντι στις ξενόφερτες ορδές των διεθνών απατεώνων που αυτοαποκαλούνται “κυβερνήσεις”, και που με τόση ζήλια εποφθαλμιούν τα ανεξάντλητα μεταλλεύματά μας, τα απέραντα δάση μας, τις τιτάνιες και πλούσιες  πόλεις μας, τους όμορφους και απέραντους αγρούς μας.

»Για πρώτη φορά, στην παγκόσμια ιστορία, ένα μεγάλο έθνος θα πρέπει να συνεχίσει να εξοπλίζεται όλο και πιο πολύ, όχι με στόχο την κατάκτηση – όχι από φθόνο – ούτε για τον πόλεμο – αλλά για την ειρήνη! Ας προσευχηθούμε να μην παραστεί ποτέ ανάγκη, αλλά αν τα ξένα έθνη δεν λάβουν υπόψη τους την προειδοποίησή μας, τότε, όπως λέει και το ρητό για όσους σπέρνουν ανέμους, θα βρουν μπροστά τους έναν πάνοπλο πολεμιστή να στέκει φρουρός σε κάθε τετραγωνικό μέτρο τούτης της χώρας, της χώρας που οι Πατέρες του Έθνους την κληροδότησαν σ’ εμάς, αφού πρώτα την καλλιέργησαν και την υπερασπίστηκαν, και των οποίων ζωντανά αντίγραφα πρέπει να γίνουμε εμείς τώρα, με το σπαθί στο χέρι... αλλιώς θα εξαφανιστούμε!»

Οι επευφημίες ήταν αποθεωτικές. Ο «καθηγητής» Εμίλ Στάουμπμαγιερ, ο επιθεωρητής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, πετάχτηκε και φώναξε «τρία ζήτω για τον στρατηγό – ζήτω, ζήτω, ζήτωσαν!».

Το ακροατήριο είχε εκστασιαστεί με τον στρατηγό και τον κ. Στάουμπμαγιερ – όλοι, εκτός από μερικές παλαβές ακτιβίστριες του αντιπολεμικού κινήματος και κάποιον συνδαιτυμόνα ονόματι Ντορέμους Τζέσαπ, αρχισυντάκτη του DailyInformerτου Φορτ Μπιούλα, ο οποίος στην περιοχή είχε τη φήμη ενός «έξυπνου αλλά μάλλον κυνικού τύπου», και που ψιθύρισε στον φίλο του, τον αιδεσιμότατο κύριο Φαλκ, ότι «οι Πατέρες του Έθνους μάλλον ξέχασαν να καλλιεργήσουν την Αριζόνα!». 

altΤο αποκορύφωμα του δείπνου ήταν η ομιλία της κυρίας Αντέλαϊντ Ταρ Γκίμιτς, διάσημης ανά την επικράτεια με τον τίτλο «το Κορίτσι του Θείου», μιας και στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου είχε εισηγηθεί το εκστρατευτικό σώμα στην Ευρώπη να αποκαλείται χαϊδευτικά οι «Ανιψούληδες». Δεν τους είχε δώσει μόνο τα ντόμινο, η πρώτη της ιδέα ήταν πολύ πιο δημιουργική. Ήθελε να στείλει σε κάθε στρατιώτη του μετώπου ένα καναρίνι σε κλουβί. Σκεφτείτε τι θα σήμαινε αυτό για τον καθένα, θα του κρατούσε συντροφιά και θα του έφερνε τρυφερές αναμνήσεις από τη μάνα και το πατρικό του! Ένα γλυκό καναρινάκι! Και ποιος ξέρει – ίσως και να μπορούσες να τα εκπαιδεύσεις να τρώνε τις ψείρες!

Έμπλεη ενθουσιασμού για την ιδέα της, κατάφερε να φτάσει ώς το γραφείο του Στρατηγού Επιμελητείας, ωστόσο εκείνος ο μουχλιασμένος, παρωπιδοφόρος αξιωματικός την απέρριψε (απέρριψε δηλαδή τα καημένα τα φανταράκια, τα τόσο παρατημένα, εκεί, στις λάσπες του μετώπου), ψελλίζοντας με δειλία κάτι ασυναρτησίες για δυσκολίες μεταφοράς των καναρινιών. Φημολογείται ότι εκείνη άστραψε και βρόντηξε, ότι αντιμετώπισε τον καραβανά σαν άλλη διοπτροφόρος Ζαν ντ’ Αρκ, και ότι τελικά «του σφύριξε μερικά φωνήεντα που δεν θα τα ξεχνούσε ποτέ στη ζωή του!».

Εκείνες τις όμορφες εποχές οι γυναίκες είχαν ευκαιρίες. Είχαν τη δυνατότητα να στέλνουν τους άντρες τους ή και τους άντρες αλλωνών στον πόλεμο.

Εκείνες τις όμορφες εποχές οι γυναίκες είχαν ευκαιρίες. Είχαν τη δυνατότητα να στέλνουν τους άντρες τους ή και τους άντρες αλλωνών στον πόλεμο. Η κυρία Γκίμιτς απευθυνόταν σε κάθε στρατιώτη που συναντούσε –και τα κατάφερνε να συναντάει κάθε στρατιώτη που βρισκόταν σε ακτίνα δύο τετραγώνων από κείνη– με τη φράση «αγαπημένο μου αγόρι». Οι φήμες λένε ότι χαιρέτισε με τον ίδιο τρόπο έναν συνταγματάρχη πεζοναυτών που είχε επιστρέψει απ’ το μέτωπο και ο οποίος της απάντησε, «Τ’ αγαπημένα μου αγόρια έχουν αποκτήσει πολλές μανάδες τελευταία. Προσωπικά, θα προτιμούσα να έχω μερικές ακόμα ερωμένες». Και οι φήμες συνεχίζουν λέγοντας πως εκείνη δεν πτοήθηκε, αλλά συνέχισε τα ίδια, διακόπτοντας μονάχα για να βήξει, για μία ώρα και δεκαεπτά λεπτά, μετρημένα με το ρολόι χειρός του συνταγματάρχη.

Όμως, οι κοινωνικές της υπηρεσίες δεν περιορίζονταν αποκλειστικά στις προϊστορικές εποχές. Το 1935 ανέλαβε να εξαγνίσει τον κινηματογράφο, ενώ προηγουμένως είχε αρχικά υποστηρίξει και έπειτα πολεμήσει την Ποτοαπαγόρευση. Επιπροσθέτως, από τη στιγμή που σχεδόν της επιβλήθηκε από τη σχετική ψηφοφορία, είχε διατελέσει επίτροπος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος το 1932, φροντίζοντας να στέλνει καθημερινά στον πρόεδρο Χούβερ μία μακροσκελή παραινετική επιστολή.

Και, παρόλο που εκείνη ήταν δυστυχώς άτεκνη, έχαιρε ευρύτατης αναγνώρισης ως συγγραφέας θεμάτων που αφορούσαν τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, έχοντας παράλληλα γράψει και ένα βιβλίο με νανουρίσματα, στα οποία συμπεριλαμβανόταν και το αθάνατο δίστιχο:

Κι όλα τα στρογγυλούλια τώρα στη σειρά
Με στρόγγυλα τα πόδια και όλα τα λοιπά.

Πάντοτε, όμως, είτε ήταν 1917 είτε 1936, αποτελούσε φανατικό μέλος των Κορασίδων της Αμερικανικής Επαναστάσεως.

Η Κ.Α.Ε. (σκεφτόταν ο κυνικός Ντορέμους Τζέσαπ, το βράδυ εκείνο) είναι μια κάπως μπερδεμένη οργάνωση – τόσο μπερδεμένη όσο η θεοσοφία, η σχετικότητα ή το ινδουιστικό κόλπο με το αγόρι που εξαφανίζεται, έχοντας κάτι κοινό και με τα τρία αυτά συγχρόνως. Απαρτίζεται από γυναίκες που ξοδεύουν το ήμισυ της ώρας τους (πλην του ύπνου) κομπορρημονώντας για την καταγωγή τους απ’ τους επαναστατημένους Αμερικανούς εποίκους του 1776, και το άλλο μισό, το πιο μαχητικό, επιτιθέμενες στους σύγχρονούς τους οι οποίοι πιστεύουν σ’ εκείνες ακριβώς τις αρχές για τις οποίες αγωνίστηκαν οι πρόγονοί τους.

Η Κ.Α.Ε. (σκεφτόταν ο Ντορέμους) έχει γίνει τόσο ιερή και απαραβίαστη, τόσο υπεράνω πάσης κριτικής, όσο η Καθολική Εκκλησία ή ο Στρατός της Σωτηρίας. Και πρέπει να ειπωθεί και τούτο: έχει φροντίσει να προκαλεί αβίαστο γέλιο στους συνετούς ανθρώπους, μιας και είναι πια τόσο γελοία όσο η απενεργοποιημένη Κου Κλουξ Κλαν, και μάλιστα χωρίς την ανάγκη για επιπλέον μασκαρέματα, όπως εκείνα που επιδεικνύουν τα κωθώνια της Κ.Κ.Κ., με τα μυτερά καπέλα και τα λευκά τους νυχτικά, με τα οποία κυκλοφορούν δημοσίως.

Έτσι, ανεξαρτήτως του αν η κυρία Αντέλαϊντ Ταρ Γκίμιτς είχε κληθεί για να ανυψώσει το στρατιωτικό ηθικό ή για να πείσει τις λιθουανικές χορωδίες να ξεκινούν τα προγράμματά τους με το πατριωτικό άσμα «Κολούμπια, κόσμημα εσύ του ωκεανού», παρέμενε πάντα μέλος της Κ.Α.Ε., πράγμα που μπορούσες άλλωστε να επιβεβαιώσεις ακούγοντάς την να αγορεύει στους ροταριανούς του Φορτ Μπιούλα, ετούτο το ευτυχές βραδάκι του Μαΐου.

 Ήταν γεμάτη στοργή για όλους τους άντρες που βρίσκονταν εκεί: στριφογύριζε ανάμεσά τους, τους αγκάλιαζε, την ώρα που, με μια φωνή η οποία έμοιαζε φτιαγμένη από ήχους φλογέρας και σιρόπια σοκολάτας, ξεδίπλωνε την ομιλία της για το «Πώς μπορείτε εσείς τα αγόρια να βοηθήσετε εμάς τα κορίτσια».

Ήταν κοντή, ευτραφής και προικισμένη με μια λεπτή, κομψή μύτη. Τα πλούσια γκρίζα μαλλιά της (γιατί είχε πατήσει τα εξήντα, όπως ακριβώς και ο σαρκαστικός συντάκτης, ο Ντορέμους Τζέσαπ) διακρίνονταν κάτω απ’ το νεανικό, ψάθινο καπελάκι της το διακοσμημένο με λουλούδια· φορούσε ένα μεταξένιο εμπριμέ φόρεμα με μια τεράστια φάσα κεντημένη με κρυστάλλινες χάντρες, ενώ πάνω στο ώριμο στήθος της αναπαυόταν καρφιτσωμένη μια ορχιδέα, ανάμεσα σε κρινάκια του αγρού. Ήταν γεμάτη στοργή για όλους τους άντρες που βρίσκονταν εκεί: στριφογύριζε ανάμεσά τους, τους αγκάλιαζε, την ώρα που, με μια φωνή η οποία έμοιαζε φτιαγμένη από ήχους φλογέρας και σιρόπια σοκολάτας, ξεδίπλωνε την ομιλία της για το «Πώς μπορείτε εσείς τα αγόρια να βοηθήσετε εμάς τα κορίτσια».

Οι γυναίκες, υποστήριζε, δεν είχαν κερδίσει τίποτα με την κατάκτηση του δικαιώματος ψήφου. Αν οι Ηνωμένες Πολιτείες την είχαν ακούσει, πίσω στα 1919, θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί τούτος ο μπελάς. Όχι. Σαφέστατα όχι. Όχι ψήφος. Στην ουσία, η Γυναίκα οφείλει να επιστρέψει στο Σπίτι και, «όπως υποστηρίζει ο μέγας επιστήμονας και συγγραφέας κ. Άρθουρ Μπρισμπέιν, κάθε γυναίκα θα πρέπει να κάνει έξι παιδιά».

Εκείνη τη στιγμή, κάτι αποτρόπαιο, κάτι σοκαριστικό διέκοψε την ομιλία.

Μια κάποια Λορίντα Πάικ, χήρα ενός διαβόητου ουνιταριανού ιεροκήρυκα, ήταν διευθύντρια ενός μεγάλου οικοτροφείου στην ύπαιθρο, υπό την επωνυμία «Η Ταβέρνα της Κοιλάδας της Μπιούλα». Σχεδόν νέα ακόμα, με παραπλανητικά ιεροπρεπή εμφάνιση και ήρεμο βλέμμα, είχε ίσια καστανά μαλλιά με μια χωρίστρα στη μέση, και μια απαλή φωνή που κάποτε διανθιζόταν από ένα γέλιο. Όταν όμως μιλούσε δημόσια, η φωνή της γινότανε διαπεραστική, ενώ τα μάτια της γέμιζαν με ντροπιαστική μανία. Ήταν η φαρμακόγλωσσα, η ξινή του χωριού. Μονίμως έχωνε την ουρά της σε ξένες υποθέσεις και στα συμβούλια της κοινότητας ασκούσε κριτική για όλα τα θέματα που αφορούσαν τη χώρα: τις τιμές της εταιρείας ηλεκτρισμού, τους μισθούς των δασκάλων, την άσκηση αφ’ υψηλού λογοκρισίας εκ μέρους της επιτροπής ιερέων σε σχέση με τα βιβλία των δημόσιων βιβλιοθηκών. Τώρα, σε τούτη την περίσταση όπου όλα φαίνονταν να βαίνουν κατ’ ευχήν για την ομιλήτρια, η Λορίντα Πάικ έλυσε τα μάγια, φωνάζοντας κοροϊδευτικά:

«Τρία ζήτω για τον Μπρισμπέιν! Τι γίνεται όμως αν κάποια φτωχούλα δεν καταφέρει να τυλίξει κάποιον; Να τα κάνει αστεφάνωτη τα έξι παιδιά;»

Τότε, η πολύπειρη φοράδα του πολέμου, η Γκίμιτς, βετεράνος εκατοντάδων εκστρατειών ενάντια στην Κόκκινη Απειλή, εκπαιδευμένη να υποβιβάζει μέχρις εξαφανίσεως τους σοσιαλιστές ταραξίες γελοιοποιώντας τους, άδραξε την ευκαιρία:

«Καλή μου γυναίκα, αν μια φτωχούλα, όπως το έθεσες, έχει έστω λίγη γοητεία και θηλυκότητα πάνω της, δεν θα χρειαστεί να “τυλίξει” κάποιον άντρα – θα τους βρει να κάνουν ουρές έξω απ’ το κατώφλι της!» (Γέλια και επευφημίες).

Η αντιρρησίας είχε καταφέρει να τσιγκλήσει την κυρία Γκίμιτς, εξάπτοντας το ευγενές πάθος της. Τώρα πια δεν μοίραζε αγκαλιές. Ξεσπάθωσε:

«Σας το λέω, φίλοι μου, το πρόβλημα με τούτη τη χώρα είναι ότι έχει τόσους πολλούς εγωιστές! Μέσα σε εκατόν είκοσι εκατομμύρια ανθρώπους, το 95 τοις εκατό σκέφτεται μονάχα τον εαυτούλη του, αντί να βοηθάει τους σοβαρούς επιχειρηματίες να ξαναφέρουν την ευημερία! Όλα αυτά τα διεφθαρμένα και ιδιοτελή συνδικάτα! Οι παραδόπιστοι κηφήνες! Που σκέφτονται μονάχα τον μισθό τους και πώς να ξεζουμίσουν τον ατυχή εργοδότη τους ο οποίος, συν τοις άλλοις, έχει και όλες τις ευθύνες πάνω του!

«Σας το λέω, φίλοι μου, το πρόβλημα με τούτη τη χώρα είναι ότι έχει τόσους πολλούς εγωιστές! Μέσα σε εκατόν είκοσι εκατομμύρια ανθρώπους, το 95 τοις εκατό σκέφτεται μονάχα τον εαυτούλη του, αντί να βοηθάει τους σοβαρούς επιχειρηματίες να ξαναφέρουν την ευημερία! Όλα αυτά τα διεφθαρμένα και ιδιοτελή συνδικάτα! Οι παραδόπιστοι κηφήνες! Που σκέφτονται μονάχα τον μισθό τους και πώς να ξεζουμίσουν τον ατυχή εργοδότη τους ο οποίος, συν τοις άλλοις, έχει και όλες τις ευθύνες πάνω του!

»Αυτό που χρειάζεται ο τόπος είναι πειθαρχία! Η ειρήνη είναι ένα ωραίο όνειρο, κάποιες φορές όμως είναι μονάχα μια χίμαιρα! Δεν είμαι τόσο σίγουρη – αυτό που θα πω τώρα θα σας συνταράξει, ωστόσο πρέπει ν’ ακούσετε τη μόνη γυναίκα που θα σας πει την ωμή, σκληρή αλήθεια χωρίς να σας χρυσώνει το χάπι με συναισθηματικές ανοησίες, θα πω λοιπόν ότι δεν είμαι σίγουρη μήπως θα πρέπει να πάμε ξανά σε πόλεμο για να μάθουμε τι θα πει πειθαρχία! Δεν έχουμε ανάγκη ούτε από αιθεροβάμονες διανοούμενους ούτε από πολλή μόρφωση! Καλά τα βιβλία, αλλά, αν το σκεφτείτε, τι είναι πέρα από παιχνίδια για μεγάλα παιδιά; Όχι, εκείνο που έχουμε ανάγκη για να καταφέρει τούτη η μεγάλη χώρα να διατηρήσει την υψηλή θέση της μεταξύ των εθνών, είναι πειθαρχία – και δύναμη θέλησης – και χαρακτήρας!»

Γύρισε τότε με χάρη προς τον στρατηγό Ετζγουέιζ και γέλασε:

«Μας εξηγούσατε πώς να εξασφαλίσουμε την ειρήνη, όμως ελάτε τώρα, στρατηγέ, μεταξύ μας είμαστε, ροταριανοί και ροταριανές, παραδεχτείτε το! Έχουνε δει πολλά τα μάτια σας, δε νομίζετε –με το χέρι στην καρδιά– πως όταν μια χώρα έχει καταληφθεί από τον πυρετό του χρήματος, όπως συμβαίνει με τα συνδικάτα και τους εργάτες μας, με την προπαγάνδα τους να ανεβάσουν τους φόρους εισοδήματος, ώστε οι προκομμένοι και φιλόπονοι να πρέπει να πληρώνουν τους άχρηστους και τους ανεπρόκοπους, δε νομίζετε πως τότε, μόνο και μόνο για να σωθούν οι ψυχές των τεμπέληδων και να αποκτήσουν μια στάλα αυταπάρνηση, ο πόλεμος θα μπορούσε να είναι καλό πράγμα; Ελάτε τώρα, δείξτε μας ποιος πραγματικά είστε, στρατηγέ!»

Κάθισε με τρόπο δραματικό, καθώς ο ήχος των χειροκροτημάτων απλώθηκε στην αίθουσα σαν μια έκρηξη από πούπουλα. Το πλήθος ούρλιαζε, «Σήκω, στρατηγέ! Έλα!» και «Σου την έφερε! Τι έχεις να πεις;» ή ένα πιο συγκαταβατικό, «Όρθιος, στρατηγέ!».

Ο στρατηγός ήταν κοντός και στρουμπουλός, το κόκκινο πρόσωπό του λείο σαν πισινός μωρού και στολισμένο με ένα ζευγάρι γυαλιά με λευκόχρυσο σκελετό. Διέθετε όμως το χαρακτηριστικό ρουθούνισμα των καραβανάδων και ένα ανδροπρεπές γέλιο.

«Ε, λοιπόν», αναφώνησε γελώντας, όρθιος πλέον, κουνώντας φιλικά το δάχτυλο προς την κυρία Γκίμιτς, «μιας και το βάλατε σκοπό να αποσπάσετε τα μυστικά ενός κακόμοιρου στρατιώτη, οφείλω να ομολογήσω ότι, παρότι απεχθάνομαι τον πόλεμο, θα έλεγα ότι υπάρχουν και χειρότερα πράγματα απ’ αυτόν. Μάλιστα, φίλοι μου, πολύ χειρότερα! Ένα υποτιθέμενα ειρηνικό κράτος όπου οι οργανώσεις των εργαζομένων έχουν γεμίσει, όπως συμβαίνει με τους ιούς, από παρανοϊκές ιδέες αναρχικών της Κόκκινης Ρωσίας! Ένα κράτος όπου οι καθηγητές πανεπιστημίου, οι δημοσιογράφοι και οι επιφανείς συγγραφείς προπαγανδίζουν μυστικά τις ίδιες στασιαστικές επιθέσεις στο τιμημένο Σύνταγμά μας! Ένα κράτος στο οποίο, ως αποτέλεσμα του εθισμού μας σε τέτοια πνευματικά ναρκωτικά, ο λαός είναι μαλθακός, δειλός, πλεονέκτης, έχοντας χάσει την περήφανη ορμή του μαχητή! Όχι, ένα τέτοιο κράτος είναι χειρότερο ακόμα κι από τον πιο τερατώδη πόλεμο!

Φίλοι μου, στους πέντε μήνες που έχουν περάσει από την αρχή του Ιανουαρίου, τουλάχιστον εβδομήντα έξι τέτοια προκλητικά όργια διαλύθηκαν από ομάδες εξοργισμένων συμφοιτητών τους, ενώ πενήντα εννιά τουλάχιστον προδότες απ’ τους Κόκκινους φοιτητές έλαβαν τη δίκαιη ανταμοιβή τους, δηλαδή τους έσπασαν τόσο πολύ στο ξύλο, ώστε να μην μπορέσουν να υψώσουν ξανά το αιματοβαμμένο λάβαρο του αναρχισμού σε τούτη την ελεύθερη χώρα! Κι αυτό, φίλοι μου, είναι ΕΙΔΗΣΗ!»

»Πιθανότατα κάποια απ’ τα λόγια που είπα στην ομιλία μου προηγουμένως να ήτανε κάπως τετριμμένα ή αυτό που λέμε αλλιώς “παλιομοδίτικα” – μια λέξη που την άκουγα πολύ την εποχή που η ταξιαρχία μου είχε στρατοπεδεύσει στην Αγγλία. Αυτά για τις Ηνωμένες Πολιτείες που επιζητούν μονάχα ειρήνη και αποδέσμευση από κάθε εξωτερική εμπλοκή. Όμως όχι! Αυτό που θα ήθελα πραγματικά να κάνουμε, είναι να βγούμε και να διαμηνύσουμε σε όλο τον κόσμο: “Ακούστε, μη δίνετε σημασία στην ηθική πλευρά του ζητήματος. Εμείς διαθέτουμε ισχύ, και η ισχύς αποτελεί δικαιολογία από μόνη της!”

»Δεν θαυμάζω όλα όσα έχουν κάνει η Γερμανία και η Ιταλία, αλλά πρέπει να τους το αναγνωρίσω, είναι αρκετά ειλικρινείς και ρεαλιστές, ώστε να πουν στον υπόλοιπο κόσμο, “Εσείς κοιτάτε τη δουλειά σας, εντάξει; Έχουμε δύναμη και βούληση, και για όποιον διαθέτει αυτές τις αρετές δεν αποτελεί μονάχα δικαίωμα, αλλά καθήκον, να τις χρησιμοποιήσει!” Ποτέ κανείς, μα το Θεό, δεν αγάπησε έναν αδύναμο – ούτε καν ο ίδιος ο αδύναμος τον εαυτό του!

»Σας έχω λοιπόν καλά νέα! Τούτο το ευαγγέλιο της καθαρής και επιθετικής δύναμης εξαπλώνεται παντού στη χώρα μας, στο ευγενέστερο κομμάτι της νεολαίας μας. Γιατί σήμερα, στα 1936, με τη συντριπτική πλειονότητα των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων να διαθέτουν στρατιωτική εκπαίδευση στις μονάδες τους, τόσο ισχυρή όσο των ναζί, κι εκεί που κάποτε έπρεπε να την επιβάλουν οι αρχές, τώρα οι ίδιοι οι φοιτητές και οι φοιτήτριες διεκδικούν το δικαίωμά τους να εξασκηθούν στις πολεμικές αρετές και δεξιότητες – γιατί, να το θυμάστε, τα κορίτσια, όταν καταγίνονται με τη νοσηλευτική, την κατασκευή αντιασφυξιογόνων ή οτιδήποτε άλλο, δείχνουν τον ίδιο ζήλο με τους αδελφούς τους. Και όλοι οι αληθινά σκεπτόμενοι καθηγητές είναι μαζί τους!

»Εδώ, λοιπόν, μόλις πριν από τρία χρόνια, ένα αηδιαστικά μεγάλο ποσοστό φοιτητών ήταν απροκάλυπτα ειρηνιστές και ήθελαν να μαχαιρώσουν πισώπλατα την ίδια τους τη χώρα. Τώρα όμως, όταν οι ξεδιάντροποι και ηλίθιοι θιασώτες του κομμουνισμού προσπαθούν να οργανώσουν ειρηνιστικές συγκεντρώσεις... Φίλοι μου, στους πέντε μήνες που έχουν περάσει από την αρχή του Ιανουαρίου, τουλάχιστον εβδομήντα έξι τέτοια προκλητικά όργια διαλύθηκαν από ομάδες εξοργισμένων συμφοιτητών τους, ενώ πενήντα εννιά τουλάχιστον προδότες απ’ τους Κόκκινους φοιτητές έλαβαν τη δίκαιη ανταμοιβή τους, δηλαδή τους έσπασαν τόσο πολύ στο ξύλο, ώστε να μην μπορέσουν να υψώσουν ξανά το αιματοβαμμένο λάβαρο του αναρχισμού σε τούτη την ελεύθερη χώρα! Κι αυτό, φίλοι μου, είναι ΕΙΔΗΣΗ!»

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Μέσα στο δίχτυ» της Άιρις Μέρντοχ (προδημοσίευση)

«Μέσα στο δίχτυ» της Άιρις Μέρντοχ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Άιρις Μέρντοχ [Iris Murdoch] «Μέσα στο δίχτυ» (μτφρ. Έφη Τσιρώνη), το οποίο κυκλοφορεί στις 6 Μαρτίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Όταν είδα τον Φιν να με περιμένει στη γωνία το...

«Depeche mode» του Σέρχι Ζαντάν (προδημοσίευση)

«Depeche mode» του Σέρχι Ζαντάν (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Σέρχι Ζαντάν [Serhiy Zhadan] «Depeche mode» (μτφρ. Δημήτρης Τριανταφυλλίδης), το οποίο κυκλοφορεί στις 21 Φεβρουαρίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Καθισμένος εδώ,...

«Το αύριο θα είναι καλύτερο» της Μπέτι Σμιθ (προδημοσίευση)

«Το αύριο θα είναι καλύτερο» της Μπέτι Σμιθ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Μπέτι Σμιθ [Betty Smith] «Το αύριο θα είναι καλύτερο» (μτφρ. Μαρία Φακίνου), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 27 Φεβρουαρίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Πιο παγωμένο, πιο μοναχι...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Γυναικεία Βραβεία non fiction 2024»: Ανακοινώθηκε η βραχεία λίστα

«Γυναικεία Βραβεία non fiction 2024»: Ανακοινώθηκε η βραχεία λίστα

Η νικήτρια του βραβείου Women's Prize για non-fiction βιβλία θα ανακοινωθεί στις 13 Ιουνίου. Κεντρική εικόνα, μια από τις υποψήφιες για το βραβείο: η συγγραφέας και αρθρογράφος Ναόμι Κλάιν © The University of British Columbia.

Επιμέλεια: Book Press

...
Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Για τα μυθιστορήματα «Strangers in the Night» (μτφρ. Μυρσίνη Γκανά) της Χέδερ Γουέμπ [Heather Webb], «Τα Μυστήρια της Μις Μόρτον Μόρτον» (μτφρ. Χρήστος Μπαρουξής) της Κάθριν Λόιντ [Catherine Lloyd] και «Κωδικός Coco» (μτφρ. Γιάννης Σπανδωνής) της Τζιόια Ντιλιμπέρτο [Gioia Diliberto]. Τρία μυθιστορήματα που μας μεταφ...

Ο «Νευρομάντης» του Ουίλιαμ Γκίμπσον μεταφέρεται στην οθόνη: μεγάλο συνδρομητικό κανάλι ανακοίνωσε ότι αγόρασε τα δικαιώματα

Ο «Νευρομάντης» του Ουίλιαμ Γκίμπσον μεταφέρεται στην οθόνη: μεγάλο συνδρομητικό κανάλι ανακοίνωσε ότι αγόρασε τα δικαιώματα

Το πασίγνωστο μυθιστόρημα του «πατέρα» του Cyberpunk Ουίλιαμ Γκίμπσον [William Gibson] «Νευρομάντης» αναμένεται να γίνει σειρά 10 επεισοδίων από το συνδρομητικό κανάλι Apple TV. Κεντρική εικόνα: ο συγγραφέας Ουίλιαμ Γκίμπσον © Wikipedia. 

Επιμέλεια: Book Press

...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Μακγκάφιν» του Βαγγέλη Γιαννίση (προδημοσίευση)

«Μακγκάφιν» του Βαγγέλη Γιαννίση (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Βαγγέλη Γιαννίση «Μακγκάφιν», το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 21 Μαρτίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

ΤΟΥΡΙΣΤΑΣ
37.947408, 23.641584

 «Αφού σου ...


«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Κυριακού «Το μποστάνι του Μποστ – Μια σύνθεση / συμπλήρωση / διασκευή κειμένων του Μποστ», το οποίο κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Δήμητρας Παπαδήμα «Όλα μαύρα», το οποίο θα κυκλοφορήσει την επόμενη εβδομάδα από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Τι είμαστε εμείς μπροστά σε αυτά τα κτήνη, ρε; Τι είμαστε; Άγιοι. Και φόνο να...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Για τα μυθιστορήματα «Strangers in the Night» (μτφρ. Μυρσίνη Γκανά) της Χέδερ Γουέμπ [Heather Webb], «Τα Μυστήρια της Μις Μόρτον Μόρτον» (μτφρ. Χρήστος Μπαρουξής) της Κάθριν Λόιντ [Catherine Lloyd] και «Κωδικός Coco» (μτφρ. Γιάννης Σπανδωνής) της Τζιόια Ντιλιμπέρτο [Gioia Diliberto]. Τρία μυθιστορήματα που μας μεταφ...

Τι διαβάζουμε τώρα; 21 καλά βιβλία λογοτεχνίας που βγήκαν πρόσφατα

Τι διαβάζουμε τώρα; 21 καλά βιβλία λογοτεχνίας που βγήκαν πρόσφατα

Επιλέξαμε 21 βιβλία ελληνικής και μεταφρασμένης πεζογραφίας που κυκλοφόρησαν πρόσφατα.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστός

Οι πρώτοι μήνες του 2024 έχουν φέρει πολλά και καλά βιβλία πεζογραφίας. Κι αν ο μέσος αναγνώστης βρίσκεται στην καλύτερη περίπτωση σε σύγχυση, στη χειρότερη σε άγχ...

Επανάσταση 1821: 11 βιβλία για τον Αγώνα των Ελλήνων

Επανάσταση 1821: 11 βιβλία για τον Αγώνα των Ελλήνων

Ενόψει της 25ης Μαρτίου, επιλέγουμε έντεκα βιβλία που μας βοηθούν να κατανοήσουμε τα περίπλοκλη όσο και μοναδική διαδοχή γεγονότων που ήταν η Ελληνική Επανάσταση. Kεντρική εικόνα: έργο του Λουντοβίκο Λιπαρίνι «Ο όρκος του λόρδου Βύρωνα στο Μεσολόγγι» (περίπου 1850), μουσείο Μπενάκη.

...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

02 Απριλίου 2023 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα μεγαλύτερα μυθιστορήματα όλων των εποχών: 20 έργα-ποταμοί από την παγκόσμια λογοτεχνία

Πολύτομα λογοτεχνικά έργα, μυθιστορήματα-ποταμοί, βιβλία που η ανάγνωσή τους μοιάζει με άθλο. Έργα-ορόσημα της παγκόσμιας πεζογραφίας, επικές αφηγήσεις από την Άπω Ανατ

ΦΑΚΕΛΟΙ