Ιωάννα Ντούμπρου: «Βορινή παραλία»

[Ένα ζευγάρι φτάνει στο εξωτικό νησί Chimera. Όλα φαντάζουν ειδυλλιακά, μέχρι που ο μυστηριώδης διευθυντής του ξενοδοχείου τούς κάνει δώρο μία επιπλέον εβδομάδα διακοπών. Ξαφνικά, περίεργα πρόσωπα αρχίζουν να εμφανίζονται, ανομολόγητες σκέψεις έρχονται στην επιφάνεια και η σχέση του ζευγαριού κλυδωνίζεται. Το ταξίδι θα διαρκέσει πολύ περισσότερο από το αναμενόμενο, αλλά όταν τελειώσει, τίποτα δε θα είναι το ίδιο πια.
Μια ιστορία για τον έρωτα και τον χωρισμό, για την αναζήτηση του εαυτού μας και τις σχέσεις εξάρτησης, για την επιθυμία και τον φόβο, για την πραγματικότητα και την ψευδαίσθηση, για τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα σκέψης και συμπεριφοράς που μας ωθούν να διαπράττουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά].

Όπου να ’ναι, θά ’ρθεις

Ξυπνάω, όμως εσύ δε βρίσκεσαι δίπλα μου. «Γιώργο» φωνάζω, όμως εσύ δεν απαντάς. Ίσως έχεις πάει στο κεντρικό κτίριο για καφέ. Πλένομαι, ντύνομαι κι έρχομαι να σε βρω. Όμως δε βρίσκεσαι στην πισίνα, ούτε στη βιβλιοθήκη, ούτε στο σπα. Αρχίζω να αγχώνομαι.

Ξυπνάω, όμως εσύ δε βρίσκεσαι δίπλα μου. «Γιώργο» φωνάζω, όμως εσύ δεν απαντάς. Ίσως έχεις πάει στο κεντρικό κτίριο για καφέ. Πλένομαι, ντύνομαι κι έρχομαι να σε βρω. Όμως δε βρίσκεσαι στην πισίνα, ούτε στη βιβλιοθήκη, ούτε στο σπα. Αρχίζω να αγχώνομαι. Κάνω τον γύρο του νησιού με το ποδήλατο. Στον δρόμο χαιρετάω τους Σταν. «Hello, Miss Georgia» μου λένε χαμογελαστά. Τους ρωτάω αν σε είδαν κι εκείνοι κουνούν το κεφάλι πέρα δώθε. Μου κάνει εντύπωση που, από την ώρα που πάτησα το πόδι μου στο νησί, όλοι ξέρουν ποια είμαι και τι μου αρέσει. Τους φαντάζομαι να κάθονται κλεισμένοι στο αμφιθέατρο στη δυτική πλευρά του νησιού, στο πλαίσιο του καθιερωμένου μίτινγκ της Πέμπτης, μεταξύ τέσσερις και έξι το απόγευμα, όταν οι περισσότεροι ένοικοι αναπαύονται και το νησί μοιάζει με εγκαταλελειμμένο παράδεισο. Την ώρα του μίτινγκ φαντάζομαι τους Σταν να κρατούν σημειώσεις, μετακινώντας τα μάτια τους από το χαρτί στην οθόνη, όπου προβάλλεται μια τεράστια φωτογραφία μου, ενόσω κάποιοι άλλοι λιγότερο επιμελείς Σταν −μάγειρες, καθαριστές, σερβιτόροι− χαζεύουν τη φωτογραφία μου δίχως να σκέφτονται τίποτα. Το σκηνικό παραπέμπει σε ταινίες περιπέτειας, όπου ο επικεφαλής κάνει μπρίφινγκ στους κατασκόπους πριν από μια αποστολή. Στη φαντασία μου, που μάλλον δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα, οι Σταν ακούνε τον κύριο Σαρία να τους διαβάζει τη σχετική αναφορά.

«Georgia Argyrou, κάτοικος Ελλάδας, συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Αθήνα πριν από 38 χρόνια, αλλά δεν πρέπει να αναφερθείτε στην ηλικία της, ούτε να την υπαινιχθείτε εκ παραδρομής. Βλέπετε, κάνει ό,τι μπορεί για να την ξεχάσει. Η μητέρα της δεν αποχωρίζεται τις πέρλες της και ξοδεύει τον χρόνο της ως υπεύθυνη σε κατάστημα παπουτσιών πολυτελείας, ενώ η μικρότερη αδερφή της είναι παντρεμένη με δύο παιδιά και εργάζεται ως δικηγόρος. Η μις Georgia έχασε τον πατέρα της σε ηλικία δεκατριών ετών και τον δρόμο της λίγο αργότερα. Έχει εργαστεί ως δασκάλα αγγλικών, υπάλληλος σε τράπεζα, κειμενογράφος σε διαφημιστική και μεταφράστρια. Jack of all trades, master of none. Θα βρίσκεται μαζί μας για επτά μέρες. Το ταξίδι στις Μαλδίβες αποτελεί γι’ αυτήν όνειρο ζωής. Αγαπημένο της χρώμα το μοβ, αγαπημένο της φαγητό τα μακαρόνια, αγαπημένο της φρούτο το καρπούζι, αγαπημένο της σπορ το κολύμπι, αγαπημένη της συνήθεια η αναβλητικότητα. Όταν βρίσκεται σε διακοπές, πίνει τζιν τόνικ και μαρτίνι πάσης φύσεως, αλλά, όπως θα διαπιστώσετε, είναι άμαθη στο ποτό. Φοβάται τις νυχτερίδες, τα έντομα, τα μεγάλα ψάρια και τη μοναξιά. Λατρεύει τον χορό, το διάβασμα και τον George. Ο George και η Georgia είναι μαζί δύο χρόνια. Η μις Georgia θέλει διακαώς ένα παιδί. Ιδανικά, ένα παιδί από τον George, αλλά φοβάται να του το ζητήσει. Νομίζει πως η σχέση τους τελειώνει, πως ο George τη βαρέθηκε, πως ίσως δεν την αγάπησε ποτέ. Πρόκειται για μια από τις κλασικές περιπτώσεις που αντιμετωπίζουμε στο νησί. Ακολουθήστε τις γνωστές διαδικασίες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, πιστεύω ότι οι φόβοι της ενοίκου είναι απόλυτα βάσιμοι. Γι’ αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό να συσκοτίσουμε την αλήθεια της κατάστασής της με τον συνήθη τρόπο, δηλαδή ρίχνοντάς της άπλετο φως. Στόχος μας είναι να κάνουμε το νησί όσο πιο ηλιόλουστο και ειδυλλιακό γίνεται, να αναθερμάνουμε τον έρωτα της Georgia και του George, να έχει αίσιο τέλος αυτή η ιστορία. Φυσικά, πρόκειται για μια δύσκολη αποστολή. Καλή επιτυχία».

Η εικόνα μου σβήνει και αντικαθίσταται από τη δική σου. Είναι η φωτογραφία του διαβατηρίου σου. Πρέπει να είσαι από τους ελάχιστους ανθρώπους στον κόσμο που η φωτογραφία του διαβατηρίου δε σε αδικεί.

«Επόμενος επισκέπτης του νησιού μας, ο George Oikonomou. Υψηλόβαθμο στέλεχος σε εταιρεία συμβούλων, καθηγητής σε κολέγιο, κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου, γνώστης πέντε ξένων γλωσσών, ετών 33. Αγαπημένο του χρώμα το μπλε, αγαπημένο του φαγητό το ριζότο, αγαπημένο του φρούτο το ροδάκινο, αγαπημένο του σπορ οι καταδύσεις, αγαπημένες του συνήθειες το διάβασμα και το κυνήγι ανέφικτων στόχων. Φοβάται τη δέσμευση, τη στατικότητα και τα γηρατειά. Μεγάλωσε στους κόλπους μιας μικροαστικής οικογένειας. Ο πατέρας του ήταν οικοδόμος και η μητέρα του δημόσια υπάλληλος που αρέσκεται να καταπιέζει τους άλλους στην ιδιωτική σφαίρα. Ο George τής πηγαίνει τα άπλυτα ρούχα του κι εκείνη του μαγειρεύει, του παίρνει τη θερμοκρασία με το ζόρι όταν της φαίνεται χλωμός, τον ρωτάει αν βρήκε κάποιο καλό κορίτσι όπως ο μικρότερος αδερφός του, κι όταν εκείνος κουνάει αρνητικά το κεφάλι, εκείνη σφίγγει τα χείλη. Με τα χρόνια, κι όποτε τα ξεσφίγγει, τα χείλη της αρνούνται να επανέλθουν στη θέση τους. Ο George επιζητεί τις περιποιήσεις της μητέρας του όπως ο ασθενής επιζητεί τις περιποιήσεις μιας νοσοκόμας. Πρόκειται για αναγκαίο κακό. Στόχος μας είναι να μην του υπενθυμίσουμε την καταγωγή του, ούτε φυσικά να προκαλέσουμε οποιονδήποτε συνειρμό θα μπορούσε να του θυμίσει τη μητέρα του. Επίσης, καλούμαστε να αναζωπυρώσουμε το ενδιαφέρον του για την Georgia, κάνοντας τη διαμονή τους στο νησί ονειρική. Πιστεύω σ’ εσάς.

»Επόμενη καλεσμένη στο νησί μας, η Josie O’Βrien από την Κορνουάλη…»

Η σκέψη ότι σκορπίζεις τη μέρα που μας χάρισαν, ότι αποφάσισες να την περάσεις δίχως εμένα, παίζει μέσα στο μυαλό μου σαν κουπλέ ενός τραγουδιού που μου κόλλησε, παρόλο που δε μου αρέσει καθόλου. Αντί για ρεφρέν, επαναλαμβάνω ξανά και ξανά το καθησυχαστικό αυτοσχέδιο μάντρα μου: Όπου να ’ναι, θά ’ρθεις.

Η φανταστική συνάντηση των Σταν τελειώνει και η ανησυχία μου επιστρέφει. Παρατάω το ποδήλατο δίπλα σε ένα δέντρο στις παρυφές του φοινικοδάσους και βγαίνω στην παραλία. Ίσως έχεις γυρίσει στην καμπάνα, σκέφτομαι αναθαρρώντας.

«Γιώργο» φωνάζω, μπαίνοντας στο σπίτι. Επαναλαμβάνω το όνομά σου, παρόλο που είμαι σίγουρη ότι δεν έχεις επιστρέψει. Βγαίνω στην πόρτα τη στιγμή που μια γυναίκα ξεμυτίζει από τη διπλανή καμπάνα, ενοχλημένη από τις φωνές μου. Με κοιτάζει αποδοκιμαστικά. Κάνω μεταβολή και στέκομαι στο κέντρο του σαλονιού. Δεν μπορώ να καταλάβω πού έχεις πάει, μια σταλιά νησί, δεν μπορεί να πήγες μακριά − όπου να ’ναι, θά ’ρθεις. Κάθομαι στο μπαλκόνι και σε περιμένω. Οι ώρες δεν κυλούν. Κοιτάζω τον ωκεανό. Τον κοιτάζω τόσην ώρα, που φτάνει κάποια στιγμή που το βλέμμα μου πλημμυρίζει. Σηκώνομαι. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έφυγες δίχως να μου πεις πού πας, δίχως ν’ αφήσεις ένα σημείωμα. Ίσως πήγες βόλτα με το ντόνι, άρα, λογικά, όπου να ’ναι, θά ’ρθεις. Περιφέρομαι άσκοπα μέσα στο σπίτι. Η σκέψη ότι σκορπίζεις τη μέρα που μας χάρισαν, ότι αποφάσισες να την περάσεις δίχως εμένα, παίζει μέσα στο μυαλό μου σαν κουπλέ ενός τραγουδιού που μου κόλλησε, παρόλο που δε μου αρέσει καθόλου. Αντί για ρεφρέν, επαναλαμβάνω ξανά και ξανά το καθησυχαστικό αυτοσχέδιο μάντρα μου: Όπου να ’ναι, θά ’ρθεις.