Πεζογράφοι και ποιητές εύχονται στην Book Press με ένα διήγημα ή ένα ποίημα γραμμένο ειδικά για τους αναγνώστες μας. Μια λέξη τα ενώνει: «δέκα». Σήμερα, ο Θάνος Κάππας.
Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός
Το αεράκι πίσω μας
1.
– Κλείδωσες;
– Ναι, μαμά.
– Κοίταξες τα μάτια της κουζίνας;
– Τα κοίταξα.
– Εγώ λέω πως έπρεπε να βγάλουμε και το ψυγείο από την πρίζα.
– Δεν χρειάζεται, μαμά.
– Κλείδωσες ε;
2.
– Δεν βιαζόμαστε.
– Δεν τρέχω.
– Όλο προσπερνάμε αυτοκίνητα.
– Είμαι στη μεσαία λωρίδα, άλλους προσπερνάμε κι άλλοι μας προσπερνάνε από την αριστερή.
– Κοίτα αυτός με τρία ποδήλατα φορτωμένος, πώς τρέχει, τς τς τς. Με τρία μικρά παιδιά.
– Μπορεί τα δύο ποδήλατα να είναι για το ζευγάρι και το τρίτο για το παιδί, εγώ δεν βλέπω τρία παιδιά στο αυτοκίνητο.
– Πώς δεν βαριούνται.
– Διακοπές πάνε οι άνθρωποι. Τους ζηλεύω, να σου πω.
– Α! έχουν και σκύλο. Τρία παιδιά κι ένας σκύλος! Πάνα-γιά μου.
3.
– Πιες λίγο νερό μαμά, δεν πίνεις καθόλου νερό.
– Πίνω νερό, πώς δεν πίνω.
– Έχεις στεγνώσει, φαίνεται και στις εξετάσεις σου, πρέπει να πίνεις περισσότερο νερό, σου το είπε η γιατρός.
– Ναι, να πίνεις νερό και όλο να τρέχεις στην τουαλέτα.
4.
– Μου έρχεται ένα αεράκι από 'δώ πίσω, υπάρχει πίσω μου ανοιχτό τζάμι;
– Όχι, δεν μπορεί, δεν ανοίγουν τα πίσω τζάμια, το αυτοκίνητο είναι δίπορτο.
– Μου έρχεται ένα αεράκι.
– Σου είναι δυσάρεστο; Είναι από το παράθυρό μου, κάνει κύκλο ο αέρας και σου έρχεται. Αλλά αν το κλείσω κι αυτό θα σκάσουμε. Να ανοίξω το αιρκοντίσιον;
– Όχι, όχι αιρκοντίσιον! Αλλά μου έρχεται ένα αεράκι από πίσω.
[κλείνω το παράθυρο]
– Τώρα σου έρχεται;
– A, ναι, τώρα σταμάτησε. Έτσι είναι ωραία.
– Είσαι καλά βρε μαμά; Θέλεις να κάνουμε ταξίδι με καύσωνα και κλειστά όλα τα παράθυρα;
– Είπα εγώ, παιδί μου, να κλείσεις το παράθυρο;
5.
– Μη μου πάρεις τίποτα εμένα, δεν θέλω.
– Δεν θέλεις μια πορτοκαλάδα; Ένα νεράκι;
– Όχι, τίποτα μη φέρεις, πάρε εσύ ό,τι θέλεις.
[φέρνω πορτοκαλάδα]
– Λίγο νεράκι έπρεπε να φέρεις.
[το λέει, ενώ έχει ξεκινήσει να πίνει την πορτοκαλάδα]
6.
– Συγγνώμη, είναι άνθρωπος αυτός; Κοίτα κατάσταση.
– Μη δείχνεις σε παρακαλώ.
– Δεν υπάρχει κάποιος να του πει καλά, πού το πας άνθρωπέ μου, πόσα κιλά θα φτάσεις; Πάνα-γιά μου.
– Μπορείς να μη σχολιάζεις; Γίνεται να μην κρίνεις τους ανθρώπους;
– Εγώ; Κρίνω εγώ τους ανθρώπους; Μια κουβέντα είπα παιδάκι μου. Σταματάω να μιλάω αν σε πρόσβαλα.
– Οι άνθρωποι δεν τα καταφέρνουν πάντα στη ζωή. Αυτό δεν τους το συγχωρείς.
– Τι να συγχωρώ και να μην συγχωρώ; Νόμιζα πως μιλάω στο παιδί μου, δεν ήξερα πως μιλάω στην τηλεόραση. Ορίστε, δεν ξαναλέω κουβέντα. Μμμ, να, το ράβω.
7.
– Α! Αυτό είναι το τραγούδι που στείλαμε στη Γιουροβίζιον;
– Ναι, αυτό.
– Εκείνο το κορίτσι με τα τούλια. Την έπνιγε το φόρεμα, τι φόρεμα ήταν αυτό, πώς τους ήρθε.
– Ναι, κι εγώ νομίζω πως πνίγηκε μέσα σ' αυτό το σκηνικό.
– Ως το λαιμό της ανέβαινε, πώς να τραγουδήσει έτσι.
– Χάθηκε λιγάκι.
– Πάνα-γιά μου.
– Κρίμα, είναι καλή και το τραγούδι ήταν συμπαθητικό.
– Μωρέ όλα καλά τραγούδια είναι, αλλά τα έχουν συμφωνήσει από πριν.
– Δεν ήταν για εικοστή πρώτη θέση.
– Δεν τη συμπαθούν την Ελλάδα, δεν το ξέρεις;
– Έλα τώρα μαμά, όταν βγήκε η Παπαρίζου τη συμπαθούσαν;
– H Παπαρίζου είναι κοπελάρα.
– Τις κοπελάρες τις συμπαθούν, ε;
8.
– Ο Αποστόλης καλά είναι; Δεν παντρεύτηκε αυτό το παιδί. Είναι με τη Μαρία;
– Όχι, μαμά, έχουν χωρίσει.
– Πότε;
– Είναι πάνω από τρία χρόνια.
– Δηλαδή κι ο Μάνος, ο Νίκος, τα παιδιά όλα της παρέας σας ανύπαντρα;
– Ο Μάνος μόλις χώρισε.
– Και τα κορίτσια όλα, η Αγγελική, η Ειρήνη; Μόνες τους;
– Δεν είναι μόνες τους, έχουν σχέσεις.
– Σχέσεις; Τι σχέσεις έχουν αφού χωρίζουν.
– Έτσι γίνεται στη ζωή, τελειώνει η μία σχέση αρχίζει η άλλη.
– Α, τι λες! Κι εμείς που μείναμε παντρεμένοι, δεν ζήσαμε ζωή;
– Δεν ξέρω, αυτό εσύ θα το πεις.
– Βεβαίως και έζησα. Άκου λέει. Και δούλεψα και παντρεύτηκα και έκανα και παιδί.
– Και τι παιδί ε;
– To κα-λύ-τε-ρο, δεν το συζητώ! Λίγο νευρικό μόνο.
9.
– Σκάσαμε. Φέρνει όλον τον ήλιο από 'δώ, τώρα.
– Πλησιάζουμε, τριάντα χιλιόμετρα μας έμειναν.
– Κοίτα ομορφιά, κοίτα τόπος.
– Τι να σου πω, μπορεί να είναι και ωραίος.
– Έτσι ήσουν, από μικρός, τίποτα δεν σ' άρεσε.
– Ε όχι και τίποτα.
– Α βέβαια, σ' άρεσε η Σέριφος, η Σίκινος, τα ξερονήσια.
10.
– Λοιπόν, μαμά, λέω να στείλω αυτά που είπαμε σε κάποιους που γιορτάζουν.
– Είπαμε εμείς τίποτα; Εσύ ήσουν αμίλητος σε όλο το ταξίδι.
– Έλα να στείλουμε ευχές στην μπουκπρές που κλείνει τα δέκα της χρόνια.
– Θα το γράψεις στο κινητό;
– Ναι, να κάνουμε ένα βιντεάκι, να ευχηθούμε μαζί, να μας ακούσουν, εντάξει;
– Εντάξει παιδί μου.
– Πάμε μαμά, δυνατά, ένα-δύο-τρία:
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΜΠΟΥΚΠΡΕΕΕΕΕΣ!
* Ο ΘΑΝΟΣ ΚΑΠΠΑΣ είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας.
Τελευταίο του βιβλίο, η συλλογή «Πικρούτσικα πικρούτσικα» (Εστία).