Καθώς μιλούσε, τράβηξε το κάθισμά του λίγο προς τα πίσω, έτσι που η Σεβερίν δεν τον έβλεπε πια. Μόνο η φωνή του ακουγόταν, αυτή η φωνή της οποίας, συνήθως, ο Ισόν έμοιαζε ν' αγνοεί τη δύναμη και που, τώρα, τη χειριζόταν όπως ένα επικίνδυνο εργαλείο. Αυτή η φωνή δεν απευθυνόταν μονάχα στην ακοή αλλά και σ' όλα τα νευρικά κύτταρα, διαλυτική, υποχθόνια. Η Σεβερίν, με τα νεύρα τεντωμένα, δεν είχε τη δύναμη να τον κάνει να σωπάσει... Αίφνης, δυο χέρια βάρυναν τους ώμους της κι ένα λαίμαργο χνότο της έκαψε τα χείλη. Για απειροστό κλάσμα του δευτερολέπτου, έμεινε αποσβολωμένη απ' τη διαπεραστική ηδονή που την κατέλαβε...