Το παραμύθι στη σπηλιά. Του δράκου εκείνου που μας φόβιζε τις νύχτες. Δεν είχε ανθρώπινη λαλιά, κι όμως το νιώθαμε το άγγιγμα το κρύο της φωνής του. Παράξενες οι αφηγήσεις των μεγάλων. Με μιαν ανεπαίσθητη συσκότιση κάποιας δικής τους αλήθειας, που φέρνανε κι αυτοί απ' τα μικράτα τους, να θέλουν να μας νανουρίσουν με την προσωπική μας παιδιάστικη αφέλεια σε όλα να πιστεύουμε μεμιάς. Αργά το καταλάβαμε αυτό. Ήταν κι εκείνοι κάποτε παιδιά, που κάποιοι άλλοι τα άφηναν να κοιμηθούν με λίγο φόβο στην ψυχή πίσω από το όνειρό τους. Τότε ακόμα δεν ξέραμε πως οι δράκοι δεν ζούνε σε σπηλιές, μα ούτε και τρέφονται από τα φοβισμένα μάτια των παιδιών. Φοβούνται οι ίδιοι πιο πολύ. Κι ούτε έχουνε κανέναν να τους διηγηθεί τα τρομακτικά τα παραμύθια με τα μικρά παιδιά που κυνηγούν τους δράκους.