the mayor of casterbridge 78

Για το μυθιστόρημα του Thomas Hardy «Ο δήμαρχος του Κάστερμπριτζ – Η ζωή και ο θάνατος ενός ανθρώπου με χαρακτήρα» (μτφρ. Τόνια Κοβαλένκο, εκδ. Gutenberg).

Του Φώτη Καραμπεσίνη

«Τέχνη είναι η υπόσχεση της ευτυχίας που διαρκώς αθετείται».
Τ. Αντόρνο

Αν αποδεχτούμε πως μπορεί να υπάρξει ευτυχία σ' έναν κενό νοήματος κόσμο, του οποίου αποτελούμε παροδικούς επισκέπτες, αυτό το οφείλουμε εν πολλοίς στην τέχνη. Το οφείλουμε στους εκλεκτούς του πνεύματος, σε ανθρώπους όπως ο Τόμας Χάρντι, οι οποίοι υπόσχονται την ευτυχία και εκπληρώνουν στο ακέραιο τις –ταπεινές ή υψηλές– προσδοκίες μας.

«Η ζωή και ο θάνατος ενός ανθρώπου με χαρακτήρα» περιλαμβάνει την έναρξη, το αναπόδραστο τέλος και το μεσοδιάστημα του μυθιστορηματικού βίου του ήρωα. Αν τα δύο πρώτα έχουν να κάνουν αποκλειστικά με τον χρόνο και την ποσότητα, το τρίτο υποκρύπτει την ποιοτική διάσταση.

Όπως συμβαίνει και με άλλους συγγραφείς (χαρακτηριστική περίπτωση ο Τόμας Μπέρνχαρντ), ο υπότιτλος του βιβλίου αποκαλύπτει περισσότερα από τον ίδιο τον τίτλο. Ενώ, λοιπόν, ο «Δήμαρχος του Κάστερμπριτζ» είναι απλώς μια ιδιότητα, ένα εναρκτήριο λάκτισμα στον μύθο, ο υπότιτλος προσφέρει την ευκαιρία στον συγγραφέα να κλείσει το μάτι στον οτρηρό αναγνώστη. «Η ζωή και ο θάνατος ενός ανθρώπου με χαρακτήρα» περιλαμβάνει την έναρξη, το αναπόδραστο τέλος και το μεσοδιάστημα του μυθιστορηματικού βίου του ήρωα. Αν τα δύο πρώτα έχουν να κάνουν αποκλειστικά με τον χρόνο και την ποσότητα, το τρίτο (η ιδιότητα, ο χαρακτήρας) υποκρύπτει την ποιοτική διάσταση, νοηματοδοτώντας το όλον, αποδίδοντας –αινιγματικά– μια διάκριση. Αινιγματικά, όμως, καθότι ο «χαρακτήρας» του ανδρός δεν υφίσταται in abstracto, δεν μπορεί να είναι μια έννοια μη προσημασμένη, όπως εσκεμμένα και εκούσια την παραδίδει ο Χάρντι στον αναγνώστη του.

Περί χαρακτήρα, λοιπόν, ο λόγος. «Ο χαρακτήρας ορίζει τη μοίρα» δηλώνεται χαρακτηριστικά, και εξαρχής ο αναγνώστης βρίσκεται αντιμέτωπος με τις επιπτώσεις της δήλωσης αυτής. Ο πρωταγωνιστής, ονόματι Χέντσαρντ, βαδίζει σύννους δίπλα στη γυναίκα και το παιδί, έτοιμος να προβεί στην ενέργεια εκείνη που θα καθορίσει το παρόν και το μέλλον του, υπό το άγρυπνο βλέμμα του συγγραφέα που προειδοποιεί: «Όλα είναι δυνατόν να συμβούν στα χέρια του Χρόνου και της Μοίρας, εκτός ίσως από την απονομή δικαιοσύνης. Η πρώτη φάση ήταν έργο της Φύσης, η δεύτερη πιθανότητα του πολιτισμού».

Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τον άντρα από το να κατέλθει του «κακού τη σκάλα», να πουλήσει τη σύζυγό του, «την ψυχή αυτού ζημιωθής», σπέρνοντας τον σπόρο της δήωσής του. Κι αν η τιμωρία δεν επέρχεται αυθωρεί, είναι γιατί η πτώση είναι πιο τρομακτική όταν ακολουθεί την άνοδο, όταν η κολάσιμη πράξη έχει σταδιακά εξασθενήσει στην αχλή του χρόνου, έχοντας περιπέσει σε αμνησία, οπότε αίφνης εμφανίζεται ως αποκάλυψη στον εν υπνώσει χαρακτήρα που απολαμβάνει τιμές και δόξα. Τότε η χαίνουσα πληγή κακοφορμίζει, το μυστικό (έννοια-κλειδί στο μυθιστόρημα, όπως θα δούμε στη συνέχεια) προτείνει το αποκρουστικό του πρόσωπο για να θυμίσει στον δαφνοστεφή, σε εκείνον που οι Θεοί χαρίζουν «χάριν και κύδος» πως «Οι στιγμές ευτυχίας δεν είναι παρά σύντομα επεισόδια στο δραματικό έργο του πόνου».

Ο Χέντσαρντ (τέως εργάτης γης, νυν Δήμαρχος) είναι ένας άνθρωπος με πάθη, ένας άνδρας παρορμητικός, δυσήνιος, χθόνιος όπως και το επάγγελμά του. Αγαπά και μισεί παράφορα, οργίζεται και ημερεύει μέσα σε στιγμές, υποκύπτοντας σταθερά στις ψυχικές του δονήσεις που τον παρασύρουν σε πράξεις συχνά ακραίες και άδικες, κάνοντάς τον στη συνέχεια να μετανοεί και να περιπίπτει σε απελπισία, ενοχές και αποκηρύξεις. Σύντομα όμως, η Λερναία Ύδρα της ακατάβλητης και κοχλάζουσας δύναμής του θα σηκώσει κάποιο από τα εναπομείναντα κεφάλια της, ενσκήπτοντας με ιερή μανία επί δικαίων και αδίκων. Αυτός ο «bigger than life» χαρακτήρας δεν ορρωδεί, δεν υποκύπτει σε εξωτερικούς καταναγκασμούς, παρά μόνον σε εκείνους που ο ίδιος αναγνωρίζει ως τέτοιους: ούτως ειπείν, τις ενοχές και τους μύχιους φόβους του. 

Ο συγγραφέας καταρρίπτει τις βεβαιότητες, ανατρέπει τις δυναμικές των σχέσεων μεταξύ των προσώπων, εισχωρώντας στις κρύφιες δυνάμεις και τα κίνητρα των χαρακτήρων. Διότι τελικά κάθε μυστικό μπορεί να εκληφθεί και ως ατέλεια, ρωγμή στην πανοπλία ακόμα και του ισχυρότερου.

Η αναρρίχησή του από βιοπαλαιστή σε Δήμαρχο του Κάστερμπριτζ λαμβάνει χώρα μέσα σε λίγες σελίδες, προϊδεάζοντας τον αναγνώστη για την τραγική συνέχεια, η οποία ξεκινάει με την είσοδο του άλλου βασικού χαρακτήρα του βιβλίου: του νεαρού Σκοτσέζου, ονόματι Φάρφρι. Ευρισκόμενος στον αντίποδα, ο Φάρφρι είναι ευειδής, ηδυεπής, ευπροσήγορος και ταυτόχρονα ψύχραιμος, λογικός και νουνεχής ως επαγγελματίας. Ο μικρόκοσμος της τραγωδίας εμπλουτίζεται και με τα άλλα dramatis personae, ήτοι την κόρη του Δημάρχου και τη μητέρα της που εισέρχονται ταυτόχρονα στη σκηνή του Κάστερμπριτζ, αναζωπυρόνοντας τις φλόγες του παρελθόντος. Το αυτό ισχύει και για την άλλη σημαντική ηρωίδα του δράματος, τη Λουσέτα (παρελθούσα ερωμένη του Δημάρχου), η οποία με τη σειρά της καταφτάνει στο Κάστερμπριτζ διεκδικώντας το δικό της μερίδιο ευτυχίας. Ο θίασος επί σκηνής λοιπόν και ο προσεκτικός θεατής/αναγνώστης αρχίζει να συλλαμβάνει τον κοινό τόπο: εκείνον των μυστικών και των ψεμάτων, όπου τα μεν αλληλοπεριχωρούνται στα δε, συνυφαίνονται και προσκολλώνται στα ατομικά τους πεπρωμένα. 

Ο Χάρντι κινείται επιδέξια μεταξύ αυτού του διπόλου (μυστικά/ψέματα), αναδεικνύοντάς το αριστοτεχνικά, επιτυγχάνοντας δύο σημαντικά αποτελέσματα: Αφενός, η συνεχής ροή αποκαλύψεων και οι επιπτώσεις τους δημιουργούν απολύτως ελεγχόμενες εκρήξεις πλοκής, με συνέπεια να ωθείται επιτυχώς η δράση στην κατάληξή της. Το άμεσα ορατό αποτέλεσμα είναι πως το βιβλίο κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του Σημαντικού Αναγνώστη (κατά Ο. Έκο), ο οποίος εστιάζει την προσοχή του σε ένα πρώτο επίπεδο αφήγησης, τουτέστιν στο πώς θα καταλήξει η ιστορία. Αφετέρου (και κατά την άποψή μου σημαντικότερο), τέρπει αναγνωστικά τον Αισθητικό Αναγνώστη (εκείνον που απολαμβάνει την εσωτερική ενότητα, την αισθητική αρτιότητα), ως προς το εξής: ο συγγραφέας καταρρίπτει τις βεβαιότητες, ανατρέπει τις δυναμικές των σχέσεων μεταξύ των προσώπων, εισχωρώντας στις κρύφιες δυνάμεις και τα κίνητρα των χαρακτήρων. Διότι τελικά κάθε μυστικό μπορεί να εκληφθεί και ως ατέλεια, ρωγμή στην πανοπλία ακόμα και του ισχυρότερου, μια χαραμάδα που το παρελθόν σταλάζει τα λιμνάζοντα νερά του στο παρόν, καθιστώντας σαθρό ακόμα και το πιο αρραγές κτίσμα. Κάθε ψέμα που εκφέρεται προκειμένου να διαφυλαχτεί ένα μυστικό, οδηγεί ολοένα και ταχύτερα τους χαρακτήρες στο limbo της ματαίωσης, σε μια αέναη σύγκρουση με τους εσωτερικούς τους δαίμονες και με τους άλλους… που είναι η Κόλαση. 

Ταυτόχρονα, ο ευφυής συγγραφέας μάς θυμίζει εκείνο που αποτελεί το Ευαγγέλιο της λογοτεχνίας στην υψηλότερη μορφή της: Ουδείς αθώος, ουδείς αναμάρτητος, άπαντες τελούν υπό το φως της λογοτεχνικής Κρίσης, της μόνης που καλύπτει την πλάση με το φως της. Ο αναγνώστης-κοινωνός της αλήθειας αυτής, απομακρύνεται σταδιακά από τις βεβαιότητές του, αποδέχεται αδιαμαρτύρητα να κινηθεί τρεκλίζοντας (η πυξίδα της τέχνης δεν δείχνει παρά σπάνια τον Βορρά...) επάνω σε μια σαθρή γέφυρα βεβαιοτήτων, καθώς ο συγγραφέας, φορέας του Αρχιλόχειου πνεύματος, παρωδεί, εμπαίζει τις παραδεδεγμένες αρχές, τις νόρμες και τους κώδικες του ευ ζην. 

alt
Ο Thomas Hardy, έπειτα από τα πρώτα –όχι και
τόσο επιτυχημένα– μυθιστορήματά του, γράφει το
Μακριά από το αγριεμένο πλήθος. Εκεί, εισάγει για
πρώτη φορά την επινοημένη γεωγραφική περιοχή του
Wessex, περιοχή που ονομαζόταν έτσι στον Μεσσαίωνα
και ανήκε στο βασίλειο της Σαξονίας. Στο Wessex θα
τοποθετήσει αρκετά από τα επόμενα μυθιστορήματά του.



Το αφηγηματικό ύφος είναι άποψη, είναι αισθητική πρόταση και ταυτόχρονα αγωγός νοήματος: Ο Χάρντι μοιράζει, ως άλλος κρουπιέρης, την ενοχή σε όλους τους χαρακτήρες κατά το δοκούν, επιτυγχάνοντας τεχνηέντως να τους αθωώσει, μερικώς έστω. Εφόσον ουδείς δεν είναι αποκλειστικά ένοχος (καθότι έρμαιο του χαρακτήρα του, της μοίρας κ.ο.κ.), τότε άπαντες έχουν μερίδιο στην ενοχή και στην αθωότητα. Εν ολίγοις είναι ανθρώπινα όντα, ελλιπή, ατελή, προβληματικά – τουτέστιν, ιδανικό υλικό για ένα έργο τέχνης. Κι αν κάποιος έσπευδε να κατηγορήσει τον συγγραφέα για σοφιστεία ή πιθανώς για χρήση πλάγιων μέσων προς επίτευξη ενός προκαθορισμένου στόχου, η απάντηση είναι απλή: Η λογοτεχνία είναι, εν είδει αφορισμού, μια… Ιησουιτική τέχνη, δεδομένου πως υποκλίνεται κάθε φορά στο αξίωμα των μέσων που αγιάζουν τον σκοπό της. 

Πάμπολλα τα στοιχεία επιρροής του έργου αυτού τόσο από την αρχαία τραγωδία όσο και τον Σαίξπηρ. Ο Οιδίποδας έρχεται άμεσα στο μυαλό, άνδρας με μυστικό τρομερό που τον διώκει – ίδια όπως ο Δήμαρχος του Κάστερμπριτζ, του οποίου η πτώση προοικονομείται εξαρχής. Το αυτό ισχύει και για τους λοιπούς χαρακτήρες που ανοίγουν τα φτερά των επιθυμιών τους κάτω από σκοτεινούς ουρανούς, έρμαια πρόσκαιρης δόξας και ευτυχίας, αθύρματα του χρόνου που περιγελά τη μοίρα τους. Με τα λόγια του νεαρού, κομψεπίκομψου Φάρφρι που θα μπορούσαν κάλλιστα να ανήκουν σε κάποιον από τους τραγωδούς: «Βλέπεις πως κι εμάς τους ίδιους, μας διαφεντεύουν δυνάμεις ανώτερες από εμάς. Άλλα σχεδιάζουμε και άλλα καταλήγουμε να κάνουμε».

Ο άνθρωπος πασχίζει, πάσχει, ευφραίνεται, ελπίζει, προς στιγμήν ανασηκώνει το κεφάλι από την αρχέγονη λάσπη, για να επιστρέψει στη συνέχεια αδήριτα (υποκλινόμενος στον χαρακτήρα του και το μοιραίο) στο μηδέν, «ένθα απέδρα οδύνη…» Και οι ελπίδες φρούδες, καθώς το παρελθόν διώκει τους πάντες με ορμή χιονοστιβάδας. Διαβάζουμε τα λόγια της Λουσέτα (το άλλο μυστικό στο παρελθόν του Δημάρχου): «Δεν θα γίνω σκλάβα του παρελθόντος, θα αγαπήσω όποιον θέλω εγώ». Οποία τραγική ειρωνεία, όταν άπαντες αποδεικνύονται σκλάβοι του παρελθόντος. Και όπως κάθε τραγωδία άξια του ονόματός της, το έργο διαθέτει τον Κάτω Κόσμο που του αρμόζει. Η γειτονιά του Μίξεν Λέιν είναι το μέρος των απόκληρων, των άθλιων, εκεί που εξυφαίνονται σχέδια μιαρά. Εκεί που συγκεντρώνεται ο δόλιος Χορός της τραγωδίας, ο πηλός των ανθρώπων της υπαίθρου για να απολαύσει με χαιρεκακία περισσή τις πομπές, τα κρίματα, τις πληγές των προνομιούχων, απολαμβάνοντας την πτώση τους. Και όταν ο Χορός των αθλίων ξεχύνεται στην πόλη για το λεγόμενο «ξεμπρόστιασμα», μια νοσηρή παράσταση λαμβάνει χώρα. Αφού ολοκληρώσει το έργο του, στη συνέχεια διαλύεται ήσυχα, επιστρέφοντας στην καθημερινή απάθεια. 

Ο Δήμαρχος, ως άλλος Βασιλιάς Ληρ, προδομένος από τον εαυτό του και τους άλλους, περιφέρεται ανέστιος, άχθος αρούρης, ένας δαμασμένος λέων. «Οι προσπάθειές του να αντικαταστήσει τη φιλοδοξία με την αγάπη είχαν αποδειχθεί εξίσου μάταιες όσο και η ίδια η φιλοδοξία».

Και η κατάληξη δεν προσφέρει κάποια κάθαρση, διότι δεν διαθέτει νικητές, καθότι όλοι έχουν απωλέσει κάτι – κάποιοι τη ζωή και την περιουσία τους, οι λοιποί την αθωότητά τους. Ο Δήμαρχος, ως άλλος Βασιλιάς Ληρ, προδομένος από τον εαυτό του και τους άλλους, περιφέρεται ανέστιος, άχθος αρούρης, ένας δαμασμένος λέων. «Οι προσπάθειές του να αντικαταστήσει τη φιλοδοξία με την αγάπη είχαν αποδειχθεί εξίσου μάταιες όσο και η ίδια η φιλοδοξία».

Ακόμα και το δώρο γάμου που ως τελική πράξη εξόδου θέλησε να προσφέρει στην κόρη του (καρδερίνα στο κλουβί της) ποτέ δεν παραδόθηκε, ανασύρθηκε μετά εορτής: μια φτωχή φτερωτή μπαλίτσα, δίχως φωνή, δίχως πνοή. Ο πάλαι ποτέ κραταιός Δήμαρχος με τη στεντόρεια φωνή έχασε το τραγούδι του, τη λαλιά του. Απέμεινε λησμονημένος, ένα κουφάρι αδειανό, στη φυλακή που έχτισε γύρω του. Και η ιστορία ενός ανθρώπου με χαρακτήρα που «… θέλησε να αποκηρύξει το ανθρώπινο είδος, τουλάχιστον μέχρις ότου θυμηθεί πως όλα τα ανθρώπινα είναι παροδικά…» τελειώνει κάπου εδώ.  

* Ο ΦΩΤΗΣ ΚΑΡΑΜΠΕΣΙΝΗΣ είναι πτυχιούχος Αγγλικής Φιλολογίας.
Διαχειρίζεται το βιβλιοφιλικό blog Αναγνώσεις.


altΟ δήμαρχος του Κάστερμπριτζ
Η ζωή και ο θάνατος ενός ανθρώπου με χαρακτήρα
Thomas Hardy
Μτφρ. Τόνια Κοβαλένκο
Gutenberg 2019
Σελ. 608, τιμή εκδότη €19,00

alt

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ THOMAS HARDY

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Εδώ δεν είναι Μαϊάμι» της Φερνάντα Μελτσόρ (κριτική) – Οι φτωχοδιάβολοι της Βερακρούς

«Εδώ δεν είναι Μαϊάμι» της Φερνάντα Μελτσόρ (κριτική) – Οι φτωχοδιάβολοι της Βερακρούς

Για το βιβλίο της Φερνάντα Μελτσόρ [Fernanda Melchor] «Εδώ δεν είναι Μαϊάμι» (μτφρ. Αγγελική Βασιλάκου, εκδ. Δώμα). Κεντρική εικόνα: φωτογραφίες αγνοούμενων στη Βερακρούς, την Πολιτεία του Μεξικού με τη μεγαλύτερη εγκληματικότητα.

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

...
«Η χώρα του χιονιού» του Γιασουνάρι Καουαμπάτα (κριτική) – Η παθιασμένη λευκότητα του ερωτικού πάθους

«Η χώρα του χιονιού» του Γιασουνάρι Καουαμπάτα (κριτική) – Η παθιασμένη λευκότητα του ερωτικού πάθους

Για το μυθιστόρημα του Γιασουνάρι Καουαμπάτα [Yasunari Kawabata] «Η χώρα του χιονιού» (μτφρ. Παναγιώτης Ευαγγελίδης, εκδ. Άγρα). Kεντρική εικόνα: από την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου σε σκηνοθεσία του Shirô Toyoda.

Γράφει ο Φώτης Καραμπεσίνης

...
«Σπουδή στο μπλε» της Μάγκι Νέλσον (κριτική) – Το χρώμα ως λογοτεχνικό υποκατάστατο συναισθημάτων

«Σπουδή στο μπλε» της Μάγκι Νέλσον (κριτική) – Το χρώμα ως λογοτεχνικό υποκατάστατο συναισθημάτων

Για το βιβλίο της Μάγκι Νέλσον [Maggie Nelson] «Σπουδή στο Μπλε» (μτφρ. Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη, εκδ. Αντίποδες). Κεντρική εικόνα: από την «Μπλε ταινία» του Κριστόφ Κισλόφσκι. 

Γράφει η Φανή Χατζή

Ήταν Νοέμβριος του 2020 ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Ανορθογραφίες επιμελητών» – Μια επιστολή του Διονύση Χαριτόπουλου

«Ανορθογραφίες επιμελητών» – Μια επιστολή του Διονύση Χαριτόπουλου

Λάβαμε από τον Διονύση Χαριτόπουλο την παρακάτω επιστολή, σχετικά με την επιλογή κριτικών κειμένων του Κωστή Παπαγιώργη που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη με τον τίτλο «Κωστής Παπαγιώργης: Τα βιβλία των άλλων 1, Έλληνες συγγραφείς», το 2020. 

Επιμέλεια: Book Press

...
Φεστιβάλ «WOW – Women of the World» στο ΚΠΙΣΝ: Μια σημαντική  διοργάνωση αφιερωμένη σε γυναίκες, θηλυκότητες και non-binary άτομα

Φεστιβάλ «WOW – Women of the World» στο ΚΠΙΣΝ: Μια σημαντική διοργάνωση αφιερωμένη σε γυναίκες, θηλυκότητες και non-binary άτομα

Το δεύτερο φεστιβάλ «WOW - Women of the World Αthens» (6-8 Απριλίου) στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ) αποπειράται να θίξει τα πλέον επίκαιρα ζητήματα στον αγώνα της έμφυλης ισότητας, σε τοπικό αλλά και διεθνές επίπεδο. Στην κεντρική εικόνα, η Έλλη Ανδριοπούλου, διευθύνουσα δύμβουλος του ΚΠΙΣΝ και...

«Γυναικεία Βραβεία non fiction 2024»: Ανακοινώθηκε η βραχεία λίστα

«Γυναικεία Βραβεία non fiction 2024»: Ανακοινώθηκε η βραχεία λίστα

Η νικήτρια του βραβείου Women's Prize για non-fiction βιβλία θα ανακοινωθεί στις 13 Ιουνίου. Κεντρική εικόνα, μια από τις υποψήφιες για το βραβείο: η συγγραφέας και αρθρογράφος Ναόμι Κλάιν © The University of British Columbia.

Επιμέλεια: Book Press

...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Μακγκάφιν» του Βαγγέλη Γιαννίση (προδημοσίευση)

«Μακγκάφιν» του Βαγγέλη Γιαννίση (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Βαγγέλη Γιαννίση «Μακγκάφιν», το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 21 Μαρτίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

ΤΟΥΡΙΣΤΑΣ
37.947408, 23.641584

 «Αφού σου ...


«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Κυριακού «Το μποστάνι του Μποστ – Μια σύνθεση / συμπλήρωση / διασκευή κειμένων του Μποστ», το οποίο κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Δήμητρας Παπαδήμα «Όλα μαύρα», το οποίο θα κυκλοφορήσει την επόμενη εβδομάδα από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Τι είμαστε εμείς μπροστά σε αυτά τα κτήνη, ρε; Τι είμαστε; Άγιοι. Και φόνο να...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Για τα μυθιστορήματα «Strangers in the Night» (μτφρ. Μυρσίνη Γκανά) της Χέδερ Γουέμπ [Heather Webb], «Τα Μυστήρια της Μις Μόρτον Μόρτον» (μτφρ. Χρήστος Μπαρουξής) της Κάθριν Λόιντ [Catherine Lloyd] και «Κωδικός Coco» (μτφρ. Γιάννης Σπανδωνής) της Τζιόια Ντιλιμπέρτο [Gioia Diliberto]. Τρία μυθιστορήματα που μας μεταφ...

Τι διαβάζουμε τώρα; 21 καλά βιβλία λογοτεχνίας που βγήκαν πρόσφατα

Τι διαβάζουμε τώρα; 21 καλά βιβλία λογοτεχνίας που βγήκαν πρόσφατα

Επιλέξαμε 21 βιβλία ελληνικής και μεταφρασμένης πεζογραφίας που κυκλοφόρησαν πρόσφατα.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστός

Οι πρώτοι μήνες του 2024 έχουν φέρει πολλά και καλά βιβλία πεζογραφίας. Κι αν ο μέσος αναγνώστης βρίσκεται στην καλύτερη περίπτωση σε σύγχυση, στη χειρότερη σε άγχ...

Επανάσταση 1821: 11 βιβλία για τον Αγώνα των Ελλήνων

Επανάσταση 1821: 11 βιβλία για τον Αγώνα των Ελλήνων

Ενόψει της 25ης Μαρτίου, επιλέγουμε έντεκα βιβλία που μας βοηθούν να κατανοήσουμε τα περίπλοκλη όσο και μοναδική διαδοχή γεγονότων που ήταν η Ελληνική Επανάσταση. Kεντρική εικόνα: έργο του Λουντοβίκο Λιπαρίνι «Ο όρκος του λόρδου Βύρωνα στο Μεσολόγγι» (περίπου 1850), μουσείο Μπενάκη.

...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

02 Απριλίου 2023 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα μεγαλύτερα μυθιστορήματα όλων των εποχών: 20 έργα-ποταμοί από την παγκόσμια λογοτεχνία

Πολύτομα λογοτεχνικά έργα, μυθιστορήματα-ποταμοί, βιβλία που η ανάγνωσή τους μοιάζει με άθλο. Έργα-ορόσημα της παγκόσμιας πεζογραφίας, επικές αφηγήσεις από την Άπω Ανατ

ΦΑΚΕΛΟΙ