Για το μυθιστόρημα του Σουλφί Λιβανελί «Ανησυχία» (μτφρ. Φραγκώ Καράογλαν, εκδ. Πατάκη).

Της Εύας Στάμου

Για το μυθιστόρημα του Καζούο Ισιγκούρο «Αχνή θέα των λόφων» (μτφρ. Αργυρώ Μαντόγλου, εκδ. Ψυχογιός).

Του Γιώργου Βέη

Για το μυθιστόρημα του Χαβιέρ Θέρκας «Ο απατεώνας» (μτφρ. Γεωργία Ζακοπούλου, εκδ. Πατάκη).

Του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη

Στο μυθιστόρημά του Ο Τζόσουα τότε και τώρα (εκδ. Πόλις), ο Μορντεκάι Ρίχλερ έχει έναν χαρακτήρα που τα πίνει στην Ισπανία και λέει «Εμείς οι Ισπανοί το πρωί είμαστε φασίστες, το μεσημέρι σοσιαλδημοκράτες και το βράδυ αναρχικοί». Ένα είδος ενισχυμένης διαλεκτικής, ή μάλλον τριλεκτικής, σύμφωνα με τον Δανό καταστασιακό Άσγκερ Γιορν, που δείχνει ότι οι ιδέες και οι στάσεις συνυπάρχουν εντός μας και άλλοτε επικρατεί η μία, άλλοτε η άλλη, και αργότερα, προϊούσης της κραιπάλης και της εμβάπτισης στις λίμνες της μεθυσμένης αμεριμνησίας, η τρίτη και καλύτερη.

Για το μυθιστόρημα του Edgar-Allan Poe «Η αφήγηση του Άρθουρ Γκόρντον Πιμ από το Ναντάκετ» (μτφρ. Πολύκαρπος Πολυκάρπου, εκδ. Gutenberg)

Του Γιώργου Λαμπράκου

Για τη νουβέλα του Stefan Zweig «Μενορά - Το θαμμένο κηροπήγιο» (μτφρ. Μαρία Αγγελίδου, εκδ. Άγρα).

Του Νίκου Ξένιου

H απόρριψη της πολιτικής από τον Στέφαν Τσβάιχ έγινε οξύτατη όταν ο συγγραφέας έστρεψε την αισθητική του όραση στο «σκοτάδι και τα ασαφή περιγράμματα» που χαρακτήριζαν τους Βιεννέζους διανοούμενους του fin-de-siècle. Από τον Ιανουάριο του 1933 και στο εξής ο συγγραφέας παρώτρυνε τους Εβραίους της κοινότητάς του να απέχουν από κάθε δημόσια αντιπαράθεση, ούτως ώστε να μη δίνουν λαβή σε αντισημιτικά σχόλια. Μέχρι το 1938 φαινόταν να υποτιμά τον Χίτλερ, αποδίδοντας τις ταλαιπωρίες των ομοθρήσκων του στη γενικότερη κατάσταση της προπολεμικής Ευρώπης. Το 1937 είχε ήδη ολοκληρώσει το DerbegrabeneLeuchter, μια αισιόδοξη αλληγορική νουβέλα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγρα με τον τίτλο: Μενορά – Το θαμμένο κηροπήγιο, σε μετάφραση της Μαρίας Αγγελίδου και με διαφωτιστικό επίμετρο του Παναγιώτη Κ. Τσούκα.¹

Για το μυθιστόρημα της Jesmyn Ward «Τραγούδα, άταφο πουλί» (μτφρ. Ιωάννα Ηλιάδη, εκδ. Παπαδόπουλος).

Του Διονύση Μαρίνου

Όλα είναι δρόμος: μια απέραντη ευθεία στο πουθενά, σαν φλέβα που δεν τελειώνει. Τριγύρω χαμηλή βλάστηση, τόπους τόπους ξεραμένη από τον ανελέητο ήλιο. Από κάπου μακριά εμφανίζεται ένα αυτοκίνητο, ένα παλιό ξεχαρβαλωμένο αυτοκίνητο που μουγγρίζει· οι ταχύτητες ανεβαίνουν και κατεβαίνουν κατά πώς θέλουν εκείνες. Ο οδηγός είναι κουρασμένος, βαριεστημένος ή μπορεί να είναι ένας εσωτερικός «Κολόμβος» που ψάχνει τη δική του Αμερική.

Για τη συλλογή διηγημάτων του Τζέφρυ Ευγενίδη «Δελτία παραπόνων» (μτφρ. Άννα Παπασταύρου, εκδ. Πατάκη).

Της Εύας Στάμου

Ο Τζέφρυ Ευγενίδης θεωρείται ένας εξαιρετικός μυθιστοριογράφος τόσο από τους συστηματικούς μελετητές του έργου του όσο και από τους πιστούς αναγνώστες του. Οι Αυτόχειρες παρθένοι, το Middlesex και το Σενάριο γάμου έχουν αγαπηθεί από κοινό και κριτικούς. Είναι, όμως, ο Ευγενίδης ένας εξίσου ικανός διηγηματογράφος; 

Για το βιβλίο του Maurice Level «Ιστορίες του Γκραν Γκινιόλ» (μτφρ. Ιλέην Ρήγα, εκδ. Αρχέτυπο).

Του Κυριάκου Χαλκόπουλου

Για το μυθιστόρημα του Sébastien Spitzer «Αυτά τα όνειρα που ποδοπατούνται» (μτφρ. Γιάννης Καυκιάς, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου).

Του Διονύση Μαρίνου

Για το μυθιστόρημα του William Thackeray «Το πανηγύρι της ματαιοδοξίας» (μτφρ. Χρύσα Τσαλικίδου, εκδ. Εξάντας).

Του Γιάννη Λειβαδά

Όταν κυκλοφόρησε Το Πανηγύρι Της Ματαιοδοξίας, ο συγγραφέας του, Ουίλιαμ Θάκερι, αναγνωρίστηκε ευθύς αμέσως ως ισάξιος του Ντίκενς. Ο Θάκερι όμως δεν ανήκε στην ίδια λογοτεχνική σχολή με τον Ντίκενς, μολονότι τα δράματα και οι δυσκολίες της προσωπικής του ζωής θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαιρετική βάση για τη συγγραφή μυθιστορημάτων που θα προσέγγιζαν έντονα το λογοτεχνικό και συγκινησιακό περιβάλλον του Ντίκενς.

Για τη συλλογή διηγημάτων του Λάζα Λαζάρεβιτς «Στις όχθες του Σάβου» (μτφρ. Βλάνταν Τζόρτζεβιτς, εκδ. Ενύπνιο).

Του Μιχάλη Μακρόπουλου

Για το μυθιστόρημα του Giuzeppe Catozella «Μη μου πεις ότι φοβάσαι» (μτφρ. Άννα Παπασταύρου, εκδ. Κριτική).

Του Νίκου Ξένιου

Το εξαιρετικό μυθιστόρημα του Giuzeppe Catozella Μη μου πεις ότι φοβάσαι κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κριτική, στην άρτια και ευαίσθητη μετάφραση της Άννας Παπασταύρου. Το βιβλίο είναι βασισμένο στην αληθινή ιστορία της Σαμία Γιουσούφ Ομάρ, της σομαλής έφηβης αθλήτριας στίβου που έφτασε να εκπροσωπήσει τη χώρα της στο Πεκίνο και οραματίστηκε μια παγκόσμια πρωτιά στους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου. Σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, ο συγγραφέας αποδίδει μεγάλο ποσοστό συναισθηματικού φορτίου στην περιπέτεια της ηρωίδας του, γεγονός που καθιστά το βιβλίο ιδιαίτερα δημοφιλές και συγκινητικό. Όμως η φόρτιση αυτή δεν το στερεί από την αλήθειά του, ούτε αποτελεί, τουλάχιστον σε επίπεδο πρόθεσης, μια απλή «συνταγή» εμπορικής επιτυχίας: διότι η πρωταγωνίστρια, παρά το λαμπερό αθλητικό της ταλέντο και «άστρο», παραμένει μια αυθόρμητη έφηβη που ως κύριο στόχο της έχει θέσει την ανάδειξη της χώρας της και την αποκατάσταση της βαθύτατα θιγμένης αξιοπρέπειας του φύλου της.