Για το βιβλίο του Guy (Michel) Saunier «Αδικία - Το κακό και το άδικο στο ελληνικό δημοτικό τραγούδι» (μτφρ. Τίνα Τσιάτσικα, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης) και του Κρίστοφερ Κινγκ «Ηπειρώτικο μοιρολόι - Οδοιπορικό στην αρχαιότερη ζωντανή δημώδη μουσική της Ευρώπης» (μτφρ. Αριστείδης Μαλλιαρός, εκδ. Δώμα).

Του Μιχάλη Μακρόπουλου

Για το βιβλίο του Γιώργου Παναγιωτίδη «Δημιουργική Γραφή και Λογοτεχνία – Επίμετρο στο “Ίσος Ιησούς”» (εκδ. Γαβριηλίδης). 

Του Δημήτρη Χριστόπουλου

Για το δοκίμιο του Jan Kott «Θεοφαγία» (μτφρ. Αγγέλα Βερυκοκάκη-Αρτέμη, πρόλογος - αναθεώρηση μτφρ.: Γιάννης Λειβαδάς, εκδ. Εξάντας).

Του Νίκου Ξένιου

Για το μονόπρακτο «Δρόμος σχεδόν μπλε» (Σύλλογος Εθελοντών Υποστήριξης Ανηλίκων & Νέων Εντός≠Εκτός).

Της Αφροδίτης Σιβετίδου

Για τα βιβλία του Σταύρου Γρόσδου «Εικόνα και δημιουργική γραφή – Έργα ζωγραφικής, εικόνες της λογοτεχνίας, κόμικς, φωτογραφίες» (Εκδόσεις Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας) και «Κινηματογράφος και δημιουργική γραφή – Μαθήματα κινηματογραφικού γραμματισμού» (εκδ. Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης – Πυξίδα της Πόλης).

Του Γιάννη Σ. Παπαδάτου

Για τον τόμο «Γαλλικό θέατρο τότε και τώρα: Συμβολισμός. Maurice Maeterlinck “Πελλέας και Μελισσάνθη” (μτφρ. Δήμητρα Κονδυλάκη), Paul Claudel “Χρυσό κεφάλι” (μτφρ. Ανδρέας Στάικος)» (εκδ. Άγρα).

Του Νεκτάριου-Γεώργιου Κωνσταντινίδη

Για τη μελέτη του Χρήστου Κ. Τσαγγάλη «Τέχνη Ραψωδική: η απαγγελία της επικής ποίησης από την αρχαϊκή έως την αυτοκρατορική περίοδο» (εκδ. University Studio Press).

Της Αλεξάνδρας Λιανέρη

Για το βιβλίο του Σπύρου Κιοσσέ «Εισαγωγή στη δημιουργική ανάγνωση και γραφή του πεζού λόγου – Η συμβολή της αφηγηματολογίας» (εκδ. Κριτική).

Της Κατερίνας Δ. Σχοινά

Για το λεύκωμα «Οδυσσέας Ελύτης – Ο Ναυτίλος του Αιώνα» (επιμέλεια-σύνθεση Ιουλίτα Ηλιοπούλου, εκδ. Ίκαρος).

Της Τέσυς Μπάιλα

Για το θεατρικό έργο του Ρακίνα «Φαίδρα» (μτφρ. Στρατής Πασχάλης, εκδ. Σοκόλη).

Του Νεκτάριου-Γεώργιου Κωνσταντινίδη

Για τη μελέτη του Διονύση Μουσμούτη «Το Θέατρο στη Ζάκυνθο τον 19ο αιώνα – Μουσική ζωή και λαϊκά θεάματα» (εκδ. Πλέσσα).

Του Νίκου Ξένιου

«Το μικρό νησί του Σολωμού και του Κάλβου αναδεικνύεται
ως εφάμιλλος τόπος καλλιέργειας της τέχνης του Διονύσου και της ιταλικής όπερας
όχι μόνο με άλλα ελληνικά αστικά κέντρα σαν την Ερμούπολη και την Πάτρα
αλλά και με συγκρίσιμες πόλεις της απέναντι Ιταλίας... »
Βάλτερ Πούχνερ

Για το βιβλίο του Διονύση Ν. Μουσμούτη «Παύλος Καρρέρ – Η “σκοτεινή” περίοδος (1850-1857)» (εκδ. Πλέσσα).

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

Για την καλώς πληροφορημένη πολιτισμική αγορά ο Παύλος Καρρέρ (Ζάκυνθος, 1829-1896) αποτελεί δεσπόζουσα διαχρονικής αναφοράς προσωπικότητα στο πλαίσιο της Επτανησιακής Μουσικής Σχολής (19ος - αρχές 20ού αιώνα), όπου κυριαρχεί η εμβληματική παρουσία του Νικολάου Μάντζαρου-Χαλικιόπουλου (Κέρκυρα, 1795-1872).