Για το λεύκωμα «Οδυσσέας Ελύτης – Ο Ναυτίλος του Αιώνα» (επιμέλεια-σύνθεση Ιουλίτα Ηλιοπούλου, εκδ. Ίκαρος).

Της Τέσυς Μπάιλα

Για το θεατρικό έργο του Ρακίνα «Φαίδρα» (μτφρ. Στρατής Πασχάλης, εκδ. Σοκόλη).

Του Νεκτάριου-Γεώργιου Κωνσταντινίδη

Για τη μελέτη του Διονύση Μουσμούτη «Το Θέατρο στη Ζάκυνθο τον 19ο αιώνα – Μουσική ζωή και λαϊκά θεάματα» (εκδ. Πλέσσα).

Του Νίκου Ξένιου

«Το μικρό νησί του Σολωμού και του Κάλβου αναδεικνύεται
ως εφάμιλλος τόπος καλλιέργειας της τέχνης του Διονύσου και της ιταλικής όπερας
όχι μόνο με άλλα ελληνικά αστικά κέντρα σαν την Ερμούπολη και την Πάτρα
αλλά και με συγκρίσιμες πόλεις της απέναντι Ιταλίας... »
Βάλτερ Πούχνερ

Για το βιβλίο του Διονύση Ν. Μουσμούτη «Παύλος Καρρέρ – Η “σκοτεινή” περίοδος (1850-1857)» (εκδ. Πλέσσα).

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

Για την καλώς πληροφορημένη πολιτισμική αγορά ο Παύλος Καρρέρ (Ζάκυνθος, 1829-1896) αποτελεί δεσπόζουσα διαχρονικής αναφοράς προσωπικότητα στο πλαίσιο της Επτανησιακής Μουσικής Σχολής (19ος - αρχές 20ού αιώνα), όπου κυριαρχεί η εμβληματική παρουσία του Νικολάου Μάντζαρου-Χαλικιόπουλου (Κέρκυρα, 1795-1872).

Για το βιβλίο της Δώρας Τσόγια «20 αστικά μονόπρακτα» (εκδ. Άγρα).

Της Αφροδίτης Σιβετίδου

«Τα 20 αστικά μονόπρακτα είναι συνταγές επικοινωνίας με υλικά μοναξιάς. Είναι μικροί διάλογοι –ενίοτε μονόλογοι– που εκτυλίσσονται σε μια μεγάλη πόλη, όπως η Αθήνα: σε μετρό, σε στάσεις λεωφορείων, σε πλατείες, σε γραφεία, σε καφέ. Τα Αστικά μονόπρακτα είναι συναντήσεις ανθρώπων σε αναζήτηση ανθρώπου». Το οπισθόφυλλο του βιβλίου εξηγεί με σαφήνεια και επάρκεια την επιλογή της θεατρικής τέχνης για την υποστήριξη της αδήριτης ανάγκης επικοινωνίας των ανθρώπων στις σημερινές μεγαλουπόλεις, όπου επικεντρώνεται το διερευνητικό ενδιαφέρον της Δώρας Τσόγια.

Για το βιβλίο της Καλλιόπης Εξάρχου «Δημήτρης Δημητριάδης – Το θέατρο του Ανθρωπισμού» (εκδ. Σοκόλη).

Του Θωμά Συμεωνίδη

Για τον Δημήτρη Δημητριάδη δεν χρειάζονται συστάσεις. Ωστόσο, έχουμε ανάγκη από μελέτες πάνω στο έργο και τη σκέψη του. Σε αυτήν την κατεύθυνση εγγράφεται το βιβλίο της Καλλιόπης Εξάρχου, αναπληρώτρια καθηγήτρια θεατρολογίας στο Τμήμα Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Α.Π.Θ, με τίτλο Δημήτρης Δημητριάδης – Το θέατρο του Ανθρωπισμού.

Για το βιβλίο του Περικλή Σφυρίδη «Φρίντα Σφυρίδη - Η ζωγράφος της Σκύρου».

Του Παναγιώτη Γούτα

Η Φρίντα Σφυρίδη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1937. Εργάστηκε ως δασκάλα ζωγραφικής στα ιδιωτικά σχολεία της Θεσσαλονίκης «Μακεδονικά Εκπαιδευτήρια» και «Πρότυπα Εκπαιδευτήρια», παρουσιάζοντας κάθε χρόνο εκθέσεις ζωγραφικής των μαθητών της. Ζωγράφιζε η ίδια από μικρή και ευτύχησε, στη διάρκεια της καλλιτεχνικής της πορείας, να γνωρίσει τρεις σημαντικούς ζωγράφους της Θεσσαλονίκης, από τους οποίους επηρεάστηκε καλλιτεχνικά. Τον κατ’ εξοχήν δάσκαλό της, τον Στέλιο Μαυρομάτη, στο ατελιέ του οποίου διδάχτηκε την τεχνική της ακουαρέλας και την τεχνοτροπία της «μεικτής τεχνικής». Τον Πάνο Παπανάκο, από τον οποίο διδάχτηκε τον τρόπο με τον οποίον εκείνος δούλευε τις τέμπερες στα έργα του. Και τον ζωγράφο και γραφίστα Κάρολο Τσίζεκ, που, με τα έργα του της απλής ή της πολλαπλής μονοτυπίας, έδωσε ώθηση στις καλλιτεχνικές της αναζητήσεις. Η επίδραση του έργου των τριών προαναφερθέντων προσώπων ξεχωριστά υπήρξε γόνιμη και δημιουργική στο έργο της Φρίντας Σφυρίδη, κάνοντάς την να κατακτήσει η ίδια ένα απόλυτα προσωπικό ύφος.

Για το βιβλίο της Έλσας Μυρογιάννη Τα φαντάσματα του Θόδωρου Παπαγιάννη (εκδ. Καλειδοσκόπιο)

Της Άντας Κατσίκη-Γκίβαλου

Στην πολυπληθή κατηγορία του βιβλίου γνώσεων και στην υποκατηγορία των βιβλίων που προσφέρουν τις γνώσεις με λογοτεχνίζουσα μορφή ανήκουν Τα φαντάσματα του Θόδωρου Παπαγιάννη της Έλσας Μυρογιάννη, γραμμένα με ιδιαίτερο σεβασμό στο έργο και στη ζωή του καλλιτέχνη. Στο εξαιρετικό αυτό βιβλίο η συγγραφέας μας αφηγείται τη ζωή του διάσημου γλύπτη Θόδωρου Παπαγιάννη, ξεκινώντας από τα παιδικά του χρόνια. Παρακολουθεί τη ζωή του, τις εμπειρίες του, τις ευαισθησίες του, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη στα «Φαντάσματα», έργα που κατασκεύασε ο γλύπτης, Καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, από τα αποκαΐδια που βρήκε στο Πολυτεχνείο μετά την καταστροφική πυρκαγιά του 1991 κατά τη διάρκεια μαθητικών κινητοποιήσεων. 

Για το βιβλίο του Θανάση Αγάθου Η κινηματογραφική όψη του Γρηγορίου Ξενόπουλου (εκδ. Γκοβόστη).

Της Νότας Χρυσίνα

Ο Θανάσης Αγάθος, καθηγητής του ΕΚΠΑ και συγγραφέας, έχει αφιερώσει αυτό το βιβλίο στον Βασίλη Βασιλικό ο οποίος στάθηκε, όπως εξομολογείται, η αφορμή να ξεκινήσει την μελέτη του για τον Ξενόπουλο καθώς ήταν καλεσμένος στην αφιερωμένη στον Ξενόπουλο εκπομπή «Άξιον Εστί» (ΕΤ 3). Όπως γράφει στον πρόλογο ο συγγραφέας η έρευνά του εστιάζει σε δυο σημεία: στην πρόσληψη του κινηματογράφου από τον Ξενόπουλο και στην πρόσληψη του Ξενόπουλου από τον κινηματογράφο.

Για τη μονόπρακτη τραγωδία του Oscar Wilde, Σαλώμη (μτφρ. Θανάσης Τριαρίδης, Χαρά Σύρου, εκδ. Gutenberg).

Του Κώστα Δρουγαλά

Η Σαλώμη, η μονόπρακτη τραγωδία του Όσκαρ Ουάιλντ, γράφεται το 1891, την ίδια χρονιά που εκδίδεται για πρώτη φορά και το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι. Μπορεί το θεατρικό κείμενο του Ιρλανδού συγγραφέα για τη βιβλική πλανεύτρα Σαλώμη να μην είναι τόσο διάσημο όσο ο Ντόριαν Γκρέι, ωστόσο παραμένει ένα από τα σημαντικότερα κείμενα του αισθητισμού, όπως επίσης και ένα γραπτό μνημείο του δυτικού πολιτισμού.

Για το βιβλίο του Ροβήρου Μανθούλη Οι μεταμορφώσεις της Αφροδίτης (εκδ. Γαβριηλίδη).

Της Μαρίας Γιαγιάννου

«Όταν γέννηση, έρως και θάνατος συγχέονται τόσο με τη σωματική ζωή, όσο και με την υπέρβασή της, παράγεται Τέχνη εδώ και τριανταπέντε χιλιάδες χρόνια» γράφει ο Ροβήρος Μανθούλης προς το τέλος του βιβλίου που θα μας απασχολήσει εδώ, περικλείοντας σε μια συνοπτική φράση το αισθησιακό και θανατηφόρο σύμπλεγμα του Απόλλωνα με τον Διόνυσο (ή χριστιανιστί: του Θεού με τον Διάβολο), που φαίνεται να αποτελεί το λάιτμοτιφ της δυτικής τέχνης από την αρχαιότητα έως σήμερα.

Για το βιβλίο του Γιώργου Χρονά Τρεις γυναίκες και ο Ποιητής (εκδ. Οδός Πανός).

Του Διονύση Στεργιούλα

Ένας βασικός τομέας των ενδιαφερόντων και της δημιουργικότητας του ποιητή Γιώργου Χρονά σχετίζεται με τον βίο διασήμων προσώπων και ιδιαίτερα με τις αντιφάσεις και την τραγικότητα που χαρακτηρίζουν τις ζωές τους. Έχει ίσως διαπιστώσει ότι πίσω από τη στιλβωμένη επιφάνεια κρύβεται συχνά ένα βαρύ φορτίο ψυχολογικής πίεσης, που οφείλεται είτε στο κοινό, που απαιτεί από τα είδωλά του να λάμπουν κάθε στιγμή, ακόμη και μετά τον θάνατό τους, είτε στους ίδιους, που δεν θα ήθελαν να διαψεύσουν την εικόνα που έχουν με κόπο και ταλέντο δημιουργήσει.