alt

Για την ποιητική συλλογή του Θανάση Γαλανάκη «Τα καναρίνια» (εκδ. Σμίλη).

Γράφει ο Κώστας Κουτσουρέλης

Από έναν νέο ποιητή, πρωτοεμφανιζόμενο μάλιστα, στις μέρες μας δεν είναι δίκαιο να περιμένει κανείς πολλά. Μεγαλωμένοι σε συνθήκες μικρής ή μεγαλύτερης άνεσης (μ’ όλη την χρόνια κρίση μας), υπερπροστατευμένοι από οικογένεια και συντεχνία (κατά το εθνικό μας χούι), παραζαλισμένοι από τους δασκάλους της «δημιουργικής γραφής» (και δεν βγάζω την ουρά μου απ’ έξω), περιζήτητοι από περιοδικά και εκδοτικούς οίκους (κι ας έχουν οι ίδιοι άλλη εντύπωση), οι νέοι ωριμάζουν πολύ αργά, αργότερα από ποτέ. Τον έπαινο των φίλων και της συντεχνίας τον έχουν λίγο-πολύ εξασφαλισμένο, ειλικρίνεια από τους συνηλικιώτες τους και την κριτική δεν μπορούν να προσδοκούν, έχουν ένα σωρό βραβεία φτιαγμένα ειδικά στα μέτρα τους για να θηρεύσουν. Άρα δεν έχουν λόγο να ιδρώσουν και πολύ.

Συχνά, όσοι διστάζουν ή αρνούνται να δημοσιεύσουν είναι και οι καλύτεροι. Και όταν το κάνουν, βλέπουν να τους στοιβάζουν με άλλους πολλούς στο ίδιο ράφι, ή και πολύ πιο κάτω.

Ακόμη και φλογερά ταλέντα που έκαναν εντύπωση με το πρώτο τους βιβλίο, στο δεύτερο αντί να βελτιωθούν πισωγυρίζουν: το τίμημα της ευκολίας. Όχι λίγοι παίρνοντας τις επευφημίες τοις μετρητοίς, ενώ μόλις ξεκίνησαν θεωρούν ότι έχουν φτάσει. Ενίοτε αισθάνονται μάλιστα και παραμελημένοι, επειδή ακριβώς τους λείπει το συγκριτικό κριτήριο και η ενημέρωση τι συνέβαινε σε άλλες εποχές. Ή πληγώνονται επειδή πρέπει να βάλουν το χέρι στην τσέπη για να τυπωθούν, λες και ο κόσμος στέκεται στην ουρά για να αγοράσει ποιήματα αγνώστων. Κάμποσοι, που έχουν επίγνωση της κατάστασης, βγάζουν το πρώτο βιβλίο τους μετά τα τριάντα ή αποθαρρύνονται πλήρως. Συχνά, όσοι διστάζουν ή αρνούνται να δημοσιεύσουν είναι και οι καλύτεροι. Και όταν το κάνουν, βλέπουν να τους στοιβάζουν με άλλους πολλούς στο ίδιο ράφι, ή και πολύ πιο κάτω.

Ως εδώ, θα πει κανείς, το πράγμα δεν εκπλήσσει. Ό,τι συμβαίνει στην ποίηση, συμβαίνει λίγο πολύ παντού στις τέχνες μας ‒ και όχι μόνο εκεί. Η ανωριμότητα και η ήσσων προσπάθεια δίνουν παντού τον τόνο. Με τη διαφορά ότι στην ποίηση λείπει εντελώς ο ενδιαφερόμενος τρίτος. Το καταναλωτικό κοινό δηλαδή, που δικαίως ή αδίκως ξεχωρίζει την ήρα από το στάρι και βάζει τα πράγματα (και τα ονόματα) αν όχι στη θέση τους, σε μια έστω σειρά. Ακόμη και ποιητές που έσκασαν από το αυγό προ πεντηκονταετίας, οι ανήκοντες στη λεγόμενη Γενιά του ’70, εξακολουθούν να εμφανίζονται δημοσίως μπουλουκηδόν, ωσάν να είναι όλοι ίσια και όμοια. Με τους μεταγενέστερους η κατάσταση είναι χαώδης.

Σ’ αυτό το τοπίο, το να μιλάς για τη δουλειά ενός πρωτοεμφανιζόμενου, επιθυμώντας μάλιστα να την εξάρεις, είναι ζόρικη υπόθεση. Μες στον ωκεανό των εγκωμίων που ακούγονται, ποιος θα σε πάρει στα σοβαρά; Παρ’ όλα αυτά, η προσπάθεια πρέπει να γίνει.

Τι ξεχωρίζει τον Γαλανάκη και τα «Καναρίνια» του; Ας τα πάρουμε από την αρχή. Το πρώτο είναι η σπάνια τεχνική του ευχέρεια.

Τι ξεχωρίζει τον Γαλανάκη και τα Καναρίνια του; Ας τα πάρουμε από την αρχή. Το πρώτο είναι η σπάνια τεχνική του ευχέρεια. Το βιβλίο του είναι ένα ευρετήριο τρόπων της κλασικής προσωδίας: ενδεκασύλλαβα και δεκατρισύλλαβα σονέτα σε διάφορες παραλλαγές, πετραρχικά και σαιξπηρικά και αλλότροπα, ιαμβικά και αναπαιστικά· συνθέσεις ωδόσχημες και ωδώνυμες· στίχοι χυμένοι σε περίτεχνες τετράστιχες ή εξάστιχες στροφές ή σε λιτό blank verse· ποιήματα σύνθετης αρχιτεκτονικής ή ολότμητα· κομμάτια λυρικά και αφηγηματικά, κι άλλα που μοιάζουν με δραμολέτα ή κωμωδίες. Και βεβαίως, ρίμες κάθε λογής ευφάνταστες και τερπνές. Και όλα αυτά ο γράψας τα χειρίζεται με ελαφράδα και σιγουριά, ενίοτε εκτείνοντας τους πειραματισμούς του ως τα όρια, αλλά χωρίς να τα τραυματίζει. Τέτοιο, επιτυχημένο, πείραμα είναι λ.χ. τα έξι δεκαπεντάστιχα μέρη του αρθρωτού «Επαίτη», όπου όλοι, και οι ενενήντα συναπτοί στίχοι, είναι προπαροξύτονοι! 

Εξ όνυχος τον λέοντα. Δίνω τις δυο τελευταίες στροφές της «Θανατόεσσας ΙΙ». Ο λόγος εδώ για έναν διαβόητο φιλόσοφο:

«Προτού ζητήσει από το Είναι να μην είναι
(like stars which shine although meanwhile they aren't).
Προτού φωνάξει στον Θεό που φεύγει «Μείνε!»,

του τετραδίου πρέπει χρώμα να διαλέξει
‒ ας είναι μαύρο σαν τα εσώρουχα της Arendt·
μ' εκείνα, όπως και μ' αυτό, ωραία θα παίξει».

Ένα το κρατούμενο λοιπόν.

Το δεύτερο είναι η θεματική του βεντάλια. Περισσότερο κι από τη χωλή της τεχνική (αχ, αυτός ο «ελεύθερος» στίχος…), η θεματολογία είναι η μεγαλύτερη πληγή της νεότατης ποίησής μας.

Το δεύτερο είναι η θεματική του βεντάλια. Περισσότερο κι από τη χωλή της τεχνική (αχ, αυτός ο «ελεύθερος» στίχος…), η θεματολογία είναι η μεγαλύτερη πληγή της νεότατης ποίησής μας. Το περιεχόμενό της είναι φτωχό σε ανθρώπινη πείρα, άτριφτο, απόμακρο από τα πράγματα. Ένα είναι το αντικείμενό της: το θολό, άλλοτε υπερσυναισθηματικό και άλλοτε υπερλόγιο Εγώ. Λες κι Έξω Κόσμος δεν υπάρχει. 

Στον Γαλανάκη ο Έξω Κόσμος, οι Άλλοι είναι παρόντες. Όχι μόνο ο Χάιντεγγερ και η Χάννα (τρόπαια του σπουδαστηρίου που κι άλλοι τα έχουν αναρτημένα στον τοίχο τους). Αλλά και η Νάσια, η σερβιτόρα της διπλανής μπυραρίας (τι ωραίο ποίημα!). Και ο προαναφερθείς διακονιάρης του Ηλεκτρικού. Και η γλάστρα στο περβάζι του ιατρείου. Και τ’ αμάξια της Κριεζώτου τη νύχτα. Και το αφροδίσιο «στρείδι» du trou du cul, που ύμνησαν τόσο οι Ρεμπώ και Βερλαίν. Και το αγαλματωμένο κορμί του αυνανιστή της Πομπηίας. Ο Γαλανάκης βλέπει. Και μαζί του βλέπουν κι οι αναγνώστες του. Ιδού o πολισμάνος, «Ο πολύς Μάνος» του, για παράδειγμα:

«Του περιστρόφου η δερμάτινη η θήκη,
αστραφτερή ‒ κάθε πρωί γυαλιστικό.
Κι οι χειροπέδες του εγκλεισμού θα 'ταν διαθήκη
για κάθε ύποπτο, τυχαίο περαστικό.

Το γκλοπ σκληρό, έτοιμο για να καταστείλει
όποιον ευθύνεται ‒ή και όχι‒ παραβάτη.
Στο εικονοστάσι του σπιτιού να καίει καντήλι
για κάθε της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. αναβάτη».

Δύο τα κρατούμενα.

Το τρίτο προσόν του Γαλανάκη είναι η εκφραστική του ακρίβεια. Η συγκίνησή του είναι πάντοτε ορισμένη, δεν έχει θέση εδώ η τρέχουσα ποιητικίζουσα «ατμόσφαιρα» που παραπέμπει στο πουθενά και στα πάντα.

Το τρίτο προσόν του Γαλανάκη είναι η εκφραστική του ακρίβεια. Η συγκίνησή του είναι πάντοτε ορισμένη, δεν έχει θέση εδώ η τρέχουσα ποιητικίζουσα «ατμόσφαιρα» που παραπέμπει στο πουθενά και στα πάντα. Πολυμορφία εξωτερική άλλωστε χωρίς διαφοροποίηση εσωτερική, ίσον τρύπα στο νερό. Στα Καναρίνια οι διαθέσεις οι συναισθηματικές συστοιχούνται προς τους τρόπους τούς εκφραστικούς και μας δίνουν ένα κλαβιέ ηχοχρωματικό όχι πολύ πλατύ αλλά καλά δουλεμένο και πειστικό, μια κλίμακα τόνων που από την ειρωνεία και τη σάτιρα φτάνει ως τη μελαγχολία και τον έλεγο. Υπάρχει ασφαλώς και ο υποκειμενισμός του λυρισμού, όμως είναι αυτοελεγχόμενος, αυτοσαρκαζόμενος κάποτε, κατά τα διδάγματα του Μεσοπολέμου και του Καρυωτάκη ή, από τους νεώτερους, του Ηλία Λάγιου. Υπάρχει όμως και ένας πικρός ρεαλισμός που κρατάει το ίσο και κρατιέται σε απόσταση ασφαλείας από τον ναρκισσισμό. Η ενότητα Ιατρείο Πόνου (η πιο δυνατή της συλλογής) έχει τέτοια δείγματα αρκετά:

«ΠΑΕΙ ΚΑΙΡΟΣ που το απρόβλεπτο λησμόνησα.
Μια βόλτα έκτακτη, μια τρέλα, ένα γήπεδο...
Μοιάζω με κώνο σταθερό που στέκει μόνος σα
φυλακισμένος πλαστουργός. Κι ακόμα είμ' εδώ

με μια καρδιά που 'ναι για πάντα χαλασμένη.
Το πρώτο έμφραγμα στα είκοσι-και-δύο.
Μοιάζω όπως διάττοντες αστέρες σαστισμένοι,
προτού να πούνε “ανατέλλω” λένε “δύω”».

alt
Ο Θανάσης Γαλανάκης γεννήθηκε το 1993 στην Αθήνα,
όπου ζει και εργάζεται. Σπούδασε Φιλολογία. Η ποιητική
συλλογή Τα καναρίνια κυκλοφορεί από τις εκδόσεις
Σμίλη και είναι το πρώτο του βιβλίο.




Όμως το αληθινό ατού του Γαλανάκη δεν είναι η ποικιλία του η μορφική ή θεματική (που σύμβολό της είναι τα καναρίνια, όπως μας πληροφορεί η επισημείωση). Ούτε η δεξιοτεχνία ή η ακρίβεια ή η παρατηρητικότητά του. Όλα αυτά, πράγματα εκ των ων ουκ άνευ ασφαλώς για μια ποίηση που θέλει να έχει ζωή, δεν της την εξασφαλίζουν κιόλας. Χρειάζεται ένα ακόμη συστατικό, το κρισιμότερο, για να δέσουν τα παραπάνω σ’ ένα σύνολο. Και αυτό δεν είναι βέβαια η σφραγίδα της λόξας και της ιδιοτροπίας, που στις μέρες μας περνιέται για πρωτοτυπία. Αλλά κάτι βαθύτερο που δεν ριζώνει σε τερτίπια διανοουμενίστικα ‒ η κοινή μοίρα.

Το έχουμε ξεχάσει, όμως ούτε η ευφυΐα ούτε η παραξενιά από μόνες τους φτιάχνουν ποίηση. Είναι η κοινή φθαρτή θνητή ανθρώπινη ύλη που καθιστά ακόμη και την εκκεντρικότητα και την εμβρίθεια δραστικές ‒ πάει να πει καλλιτεχνικά μεταδόσιμες. 

Η τύχη το θέλησε ο Γαλανάκης απ’ αυτή την κοινή ύλη να ξεκινά, όταν άλλοι χρειάζονται χρόνια και ζαμάνια ώσπου, αν ποτέ, την ανακαλύψουν. Γι’ αυτό και κατάφερε να μας δώσει τόσο νωρίς και τόσο απρόσμενα, τέσσερα χρόνια προτού τριανταρίσει, μια τόσο ώριμη συλλογή – την ωριμότερη πρωτοεμφανιζόμενου που έχει πέσει στα χέρια μου όσο θυμάμαι. Και το λέω γνωρίζοντας ότι ο έπαινος είναι άδικος γι’ αυτόν. Μ’ άλλους και μ’ άλλα πρέπει να συγκρίνεται.

Είναι σ’ όλα της άψογη λοιπόν, δεν έχει κουσούρια, η συλλογή του Γαλανάκη; Έχει, αλλά είναι τα σωστά κουσούρια, αυτά που υπαγορεύει η ηλικία. (Και κάθε ηλικία έχει τα ελαττώματά της). Ο ποιητής είναι πολυμαθής κι αυτό του το προσόν, ενίοτε, επείγεται να το επιδείξει ‒ σε κάποια γερμανόγλωσσα παραθέματα λ.χ. Είναι αναπόφευκτη όμως αυτή του η έφεση: τον poeta doctus τον παίρνει πάντα στο κατόπι ο φιλολογισμός, το ύπουλο ερπετό… Φτάνει να το ’χει κατά νου, και θα γλυτώσει το φαρμάκι.    

Θα κλείσω, προσηκόντως, με τις τελευταίες στροφές του τελευταίου ποιήματος του βιβλίου του.

«Είναι η ζωή μου μια απόφαση θανάτου.
Λευκές στολές με στηθοσκόπια στον σβέρκο
δίνουν υπόσχεση αποδρομής του βάρους,
μα οι οικοδόμοι του κακού χτίζουν και χτίζουν
και ο Θεός παίζει τον ρόλο του Πιλάτου.
Είναι η ζωή μου μια υπόσχεση θανάτου.

Είναι η ζωή μου στο βουνό ένα λουλούδι.
Μια παπαρούνα, ένας κρόκος, μια ορχιδέα,
ζωηρός διάκοσμος στο μωσαϊκό του δάσους
το καλοκαίρι· κι όταν έρθουν πρωτοβρόχια
κατηφορίζει ο ποταμός σα λεωφόρος
με μένα μέσα του ‒ και τότε είμαι σπόρος».

* Ο ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗΣ είναι ποιητής και μεταφραστής.
Τελευταίο βιβλίο του, η συλλογή κειμένων «Η τέχνη που αυτοκτονεί – Για το αδιέξοδο της ποίησης του καιρού μας» (εκδ. Μικρή Άρκτος).

 Στην κεντρική εικόνα: Σχεδιασμός © WOMI.


altΤα καναρίνια
Θανάσης Γαλανάκης
Σμίλη 2019
Σελ. 72, τιμή εκδότη €10,00

alt

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Έθνος εξαιρετικά» του Δημήτρη Κοσμόπουλου (κριτική) – Η φωνή των αφανών Ελλήνων στρατιωτών

«Έθνος εξαιρετικά» του Δημήτρη Κοσμόπουλου (κριτική) – Η φωνή των αφανών Ελλήνων στρατιωτών

Για την ποιητική συλλογή του Δημήτρη Κοσμόπουλου «Έθνος εξαιρετικά» (εκδ. Περισπωμένη). Kεντρική εικόνα: Ανεξάρτητη Μεραρχία. Διανομή αλληλογραφίας και δεμάτων. Συλλογή Μικρασιατικής Εκστρατείας/ Αρχείο ΕΡΤ.

Γράφει η Αγάθη Γεωργιάδη

...
«Γυναικών τε» του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη (κριτική) – Δέος και λατρεία για τις γυναίκες του κόσμου

«Γυναικών τε» του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη (κριτική) – Δέος και λατρεία για τις γυναίκες του κόσμου

Για την ποιητική συλλογή του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη «Γυναικών τε, Ποίηση», (εκδ. Εύμαρος). Κεντρική εικόνα: ο πίνακας του Γιάννη Μόραλη «Νέα γυναίκα». 

Γράφει η Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη

...

«Μύθοι για το τέλος του κόσμου» της Ευτυχίας Παναγιώτου (κριτική) – O μύθος της ανθρώπινης συνθήκης

«Μύθοι για το τέλος του κόσμου» της Ευτυχίας Παναγιώτου (κριτική) – O μύθος της ανθρώπινης συνθήκης

Για την ποιητική συλλογή της Ευτυχίας Παναγιώτου «Μύθοι για το τέλος του κόσμου» (εκδ. Κέδρος). Κεντρική εικόνα: πίνακας του Γκάι Ντένινγκ. 

Γράφει η Ευσταθία Δήμου

Οι ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Ιστορίες από τη Χώρα των Χρυσανθέμων: 10 λογοτεχνικά έργα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ανοίγουν παράθυρα στον κόσμο της Ιαπωνίας

Ιστορίες από τη Χώρα των Χρυσανθέμων: 10 λογοτεχνικά έργα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ανοίγουν παράθυρα στον κόσμο της Ιαπωνίας

Όσο μακρινή κι αν φαντάζει η Ιαπωνία, δεν παύει να μας ελκύει, μεταξύ άλλων και για την ιδιαίτερη και τολμηρή λογοτεχνία της. Από τον κλασικό Καουαμπάτα έως τον ευφάνταστο Μουρακάμι, επιλέγουμε δέκα βιβλία που κυκλοφόρησαν σχετικά πρόσφατα και μπορούν να μας ανοίξουν νέα παράθυρα στον κόσμο του Ανατέλλοντος Ήλιου. K...

Τα βραβεία του «Χάρτη» 2023: Ο βραχύς κατάλογος

Τα βραβεία του «Χάρτη» 2023: Ο βραχύς κατάλογος

Το διαδικτυακό περιοδικό Λόγου και Τέχνης Χάρτης (www.hartismag.gr), συνεχίζει για τρίτη χρονιά την απονομή ετήσιων βραβείων, με σκοπό την ανάδειξη των σημαντικότερων βιβλίων που κυκλοφόρησαν το περασμένο έτος. Σήμερα ανακοινώθηκε ο Βραχύς Κατάλογος σε όλες τις κατηγορίες. Δείτε βιβλία και συγγραφείς. 

...

Βραβείο Nero Gold 2023: Νικητής ο Ιρλανδός συγγραφέας Πολ Μάρεϊ για το μυθιστόρημα «Τhe Bee Sting»

Βραβείο Nero Gold 2023: Νικητής ο Ιρλανδός συγγραφέας Πολ Μάρεϊ για το μυθιστόρημα «Τhe Bee Sting»

Το μυθιστόρημα του Πολ Μάρεϊ [Paul Murray] «The Bee Sting» είχε προκριθεί και στη μικρή λίστα του Βραβείου Μπούκερ και εκθειάστηκε από τη συγγραφέα Μπερναρντίν Εβαρίστο [Bernardine Evaristo] που είναι μέλος της επιτροπής του βραβείου Νero Gold. 

Επιμέλεια: Book Press...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Κυριακού «Το μποστάνι του Μποστ – Μια σύνθεση / συμπλήρωση / διασκευή κειμένων του Μποστ», το οποίο κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Δήμητρας Παπαδήμα «Όλα μαύρα», το οποίο θα κυκλοφορήσει την επόμενη εβδομάδα από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Τι είμαστε εμείς μπροστά σε αυτά τα κτήνη, ρε; Τι είμαστε; Άγιοι. Και φόνο να...

«Μέσα στο δίχτυ» της Άιρις Μέρντοχ (προδημοσίευση)

«Μέσα στο δίχτυ» της Άιρις Μέρντοχ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Άιρις Μέρντοχ [Iris Murdoch] «Μέσα στο δίχτυ» (μτφρ. Έφη Τσιρώνη), το οποίο κυκλοφορεί στις 6 Μαρτίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Όταν είδα τον Φιν να με περιμένει στη γωνία το...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Ιστορίες από τη Χώρα των Χρυσανθέμων: 10 λογοτεχνικά έργα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ανοίγουν παράθυρα στον κόσμο της Ιαπωνίας

Ιστορίες από τη Χώρα των Χρυσανθέμων: 10 λογοτεχνικά έργα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ανοίγουν παράθυρα στον κόσμο της Ιαπωνίας

Όσο μακρινή κι αν φαντάζει η Ιαπωνία, δεν παύει να μας ελκύει, μεταξύ άλλων και για την ιδιαίτερη και τολμηρή λογοτεχνία της. Από τον κλασικό Καουαμπάτα έως τον ευφάνταστο Μουρακάμι, επιλέγουμε δέκα βιβλία που κυκλοφόρησαν σχετικά πρόσφατα και μπορούν να μας ανοίξουν νέα παράθυρα στον κόσμο του Ανατέλλοντος Ήλιου. K...

«Μικρή Στίξις»: Νέα σειρά βιβλίων και εκδήλωση για τα 7 χρόνια παρουσίας στον εκδοτικό χώρο

«Μικρή Στίξις»: Νέα σειρά βιβλίων και εκδήλωση για τα 7 χρόνια παρουσίας στον εκδοτικό χώρο

Με τη συμπλήρωση επτά συναπτών ετών στο εκδοτικό στερέωμα, οι εκδόσεις Στίξις κάνουν το επόμενο βήμα με μια νέα σειρά τεσσάρων βιβλίων, υπό τον τίτλο «Μικρή Στίξις», των Γιώργου Δουατζή, Χρυσοξένης Προκοπάκη, Στέφανου Τζουβάρα και Μιχάλη Σηφάκη.  

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος  ...

7 γυναίκες γράφουν και ακούγονται – Όψεις της νεότερης ελληνικής λογοτεχνίας

7 γυναίκες γράφουν και ακούγονται – Όψεις της νεότερης ελληνικής λογοτεχνίας

Σίσσυ Δουτσίου, Στεύη Τσούτση, Λίνα Βαρότση, Αστερόπη Λαζαρίδου, Ελισάβετ Παπαδοπούλου, Αντιγόνη Ζόγκα, Λίνα Βαλετοπούλου. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας επιλέγουμε πολύ πρόσφατα βιβλία νέων Ελληνίδων συγγραφέων που θέτουν, άλλοτε με τρόπο διεκδικητικό κι άλλοτε πιο έμμεσο, το ζήτημα της γυναικείας χειρα...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

02 Απριλίου 2023 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα μεγαλύτερα μυθιστορήματα όλων των εποχών: 20 έργα-ποταμοί από την παγκόσμια λογοτεχνία

Πολύτομα λογοτεχνικά έργα, μυθιστορήματα-ποταμοί, βιβλία που η ανάγνωσή τους μοιάζει με άθλο. Έργα-ορόσημα της παγκόσμιας πεζογραφίας, επικές αφηγήσεις από την Άπω Ανατ

ΦΑΚΕΛΟΙ