alt

Προδημοσίευση από την αυτοβιογραφία της Marina Abramović Περνώντας από τοίχους (μτφρ. Αφροδίτη Γεωργαλιού), που θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Ροπή.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Στις 30 Νοεμβρίου 1975, στα εικοστά ένατα γενέθλιά μου, έφτασε ένα γράμμα στο μεγάλο ξύλινο γραμματοκιβώτιο στο σπίτι της μητέρας μου. Ήταν πρόσκληση από την γκαλερί de Appel στο Άμστερνταμ, που με καλούσε να παρουσιάσω μία περφόρμανς για την ολλανδική τηλεοπτική εκπομπή Beeldspraak.

Στις 30 Νοεμβρίου 1975, στα εικοστά ένατα γενέθλιά μου, έφτασε ένα γράμμα στο μεγάλο ξύλινο γραμματοκιβώτιο στο σπίτι της μητέρας μου. Ήταν πρόσκληση από την γκαλερί de Appel στο Άμστερνταμ, που με καλούσε να παρουσιάσω μία περφόρμανς για την ολλανδική τηλεοπτική εκπομπή Beeldspraak. Ήταν η τρίτη φορά που λάμβανα πρόσκληση από γκαλερί, παρόλο που δε συνηθιζόταν εκείνη την εποχή. Τότε, όπως και σήμερα, η κινητήρια δύναμη για τον κόσμο της τέχνης ήταν το χρήμα, και η τέχνη της περφόρμανς δεν ήταν κάτι που μπορούσε να πουληθεί. Ωστόσο, η Βις Σμαλς, η διευθύντρια της de Appel, είχε όραμα. Ήταν η πρώτη γκαλερίστα στην Ευρώπη που κάλεσε καλλιτέχνες όπως οι Βίτο Ακόντσι, Τζίνα Πέιν, Κρις Μπέρντεν και Τζέιμς Λι Μπίαρς να παρουσιάσουν περφόρμανς. Επιπλέον, δεν υπήρχε ζήτημα χρημάτων, επειδή λάμβανε χρηματοδότηση απ’ την ολλανδική κυβέρνηση. Το ίδιο και η τηλεοπτική εκπομπή.

Η γκαλερί μού έστειλε ένα αεροπορικό εισιτήριο και πέταξα για Άμστερνταμ στις αρχές Δεκεμβρίου. Η Βις με περίμενε στο αεροδρόμιο παρέα μ’ έναν Γερμανό καλλιτέχνη που συστηνόταν ως Ουλάι, και μου είπε πως εκείνος θα ήταν ο ξεναγός μου όσο διάστημα θα έμενα στην πόλη. Επίσης, θα με βοηθούσε να στήσω το Thomas Lips, το έργο που είχα αποφασίσει να παρουσιάσω για τις τηλεοπτικές κάμερες. Τον κοίταξα. Δεν είχα γνωρίσει τέτοιο άνθρωπο στη ζωή μου.

Ο Ουλάι (όπως έμαθα αργότερα, το πραγματικό του όνομα ήταν Φρανκ Ούβε Λάιζιπεν, αλλά δεν το χρησιμοποιούσε ποτέ) ήταν τριαντάρης, ψηλός κι αδύνατος, με μακριά, ανέμελα μαλλιά που έπιανε κότσο με δύο ξυλάκια, κάτι που μου τράβηξε αμέσως την προσοχή επειδή έτσι ακριβώς έπιανα κι εγώ τα μαλλιά μου. Το άλλο ενδιαφέρον στοιχείο πάνω του ήταν ότι το πρόσωπό του χωριζόταν σε δύο μισά. Η αριστερή πλευρά ήταν ξυρισμένη, απαλή και πουδραρισμένη, με το ένα του φρύδι σχηματισμένο με τσιμπιδάκι και τα χείλη του βαμμένα με απαλό κραγιόν, ενώ στη δεξιά πλευρά, που ήταν κάπως πιο λιπαρή, είχε γένια, το φρύδι του ήταν κανονικό και δεν ήταν μακιγιαρισμένος. Αν τον κοίταζες προφίλ, αποκόμιζες τελείως διαφορετική εντύπωση: η μία πλευρά αρσενική, η άλλη θηλυκή.

Ο Ουλάι μού είπε πως ζούσε στο Άμστερνταμ απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’60. Φωτογράφιζε συνήθως με Polaroid και συχνά τον εαυτό του. Σ’ εκείνα τα αυτοπορτρέτα τόνιζε τη θηλυκή πλευρά του προσώπου του φορώντας μισή μακριά περούκα κι έντονο μακιγιάζ με ψεύτικες βλεφαρίδες και κατακόκκινο κραγιόν. Στην αρσενική πλευρά δεν παρέμβαινε. Μου θύμισε αμέσως τον Τόμας Λιπς.

Βέβαια, σύντομα ανακάλυψα πως μας συνέδεαν πολλά περισσότερα.

Μετά την περφόρμανς Thomas Lips στην de Appel, ο Ουλάι περιποιήθηκε τρυφερά τα τραύματά μου με αντισηπτικό και επιδέσμους, ενώ χαμογελούσαμε ο ένας στον άλλον. Μετά πήγαμε σ’ ένα τούρκικο εστιατόριο με τη Βις, κάποιους άλλους απ’ την γκαλερί, και το τηλεοπτικό συνεργείο. Αισθανόμουν χαλαρή και άνετη με όλους. Τους είπα πόσο ωραίο ήταν που είχα λάβει την πρόσκληση της Βις στα γενέθλιά μου και πως ίσως αυτή ήταν η πρώτη φορά που μου συνέβαινε κάτι καλό τέτοια μέρα.

«Πότε είναι τα γενέθλιά σου;» ρώτησε ο Ουλάι.
«Στις 30 Νοεμβρίου», είπα.
«Αποκλείεται... Τότε είναι τα δικά μου γενέθλια».
«Απίστευτο», είπα.

Έβγαλε ένα ημερολόγιο τσέπης και μου έδειξε ότι η σελίδα της τριακοστής Νοεμβρίου ήταν σκισμένη. «Αυτό το κάνω κάθε χρόνο στα γενέθλιά μου», είπε ο Ουλάι.

Έμεινα να κοιτάζω το βιβλιαράκι. Σιχαινόμουν τόσο τα γενέθλιά μου, που πάντα έσκιζα εκείνη τη σελίδα. Έβγαλα το δικό μου ημερολόγιο απ’ την τσέπη μου και το άνοιξα. Ήταν σκισμένη η ίδια σελίδα. «Κι εγώ αυτό κάνω», είπα.

Ο Ουλάι κοίταξε το ημερολόγιο. Εκείνο το βράδυ πήγαμε μαζί σπίτι του και μείναμε στο κρεβάτι δέκα μέρες.

Η έντονη σεξουαλική χημεία μεταξύ μας ήταν μόνο η αρχή και το γεγονός ότι είχαμε γενέθλια την ίδια μέρα δεν ήταν απλή σύμπτωση. Από την πρώτη στιγμή αναπνέαμε τον ίδιο αέρα, οι καρδιές μας χτυπούσαν σαν μία.

Η έντονη σεξουαλική χημεία μεταξύ μας ήταν μόνο η αρχή και το γεγονός ότι είχαμε γενέθλια την ίδια μέρα δεν ήταν απλή σύμπτωση. Από την πρώτη στιγμή αναπνέαμε τον ίδιο αέρα, οι καρδιές μας χτυπούσαν σαν μία. Ολοκληρώναμε ο ένας την πρόταση του άλλου, ξέραμε ακριβώς τι είχε ο άλλος στο μυαλό του, ακόμα και στον ύπνο μας. Συζητούσαμε στα όνειρά μας, ή σε αυτή την ενδιάμεση κατάσταση που δεν κοιμάσαι τελείως, και μετά ξυπνούσαμε και συνεχίζαμε την κουβέντα. Όταν τραυματιζόταν το δάχτυλό μου αριστερά, το δικό του πληγωνόταν δεξιά.

Αυτός ο άντρας ήταν όλα όσα ήθελα, και ήξερα πως ένιωθε το ίδιο για μένα.

Τις πρώτες μέρες γράφαμε κάρτες ο ένας στον άλλον. Δεν υπήρχε ειδικός λόγος, απλώς ήμασταν τρελά ερωτευμένοι. Εγώ του έγραψα στα γαλλικά: Pour mon cher chien Russe, δηλαδή στον γλυκό, ρώσικο σκύλο μου, επειδή ο Ουλάι έμοιαζε ασύλληπτα με πανέμορφο σκύλο ράτσας Μπορζόι: μακρύς, αδύνατος, κομψός. Εκείνος έγραψε στα γερμανικά: Fümeine liebe kleine Teufel, δηλαδή στο μικρό μου διαβολάκι. Ήταν απίστευτο. Ο Ουλάι δε θα μπορούσε να γνωρίζει πως η μητέρα μου μ’ έντυνε έτσι όταν με έστελνε σε παιδικά πάρτι.

Φυσικά, οι προθέσεις της δεν ήταν σε καμία περίπτωση τόσο τρυφερές όσο οι δικές του.

Εκείνο τον πρώτο καιρό, ο Ουλάι βρήκε σ’ ένα ιατρικό μουσείο μια παλιά, απόκοσμη φωτογραφία με σκελετούς σιαμαίων διδύμων. Την κάναμε κι αυτή κάρτα, ήταν το τέλειο σύμβολο της σωματικής και πνευματικής μας ένωσης.

 

altΠερίπου την ίδια εποχή που έλαβα την πρόσκληση για το Άμστερνταμ, με κάλεσαν να συμμετάσχω και σ’ ένα καλλιτεχνικό φεστιβάλ στην Κοπεγχάγη. Πήγα για μερικές μέρες, αφήνοντας απρόθυμα τον νέο μου εραστή, αλλά με την υπόσχεση να επιστρέψω σύντομα. Στο Φεστιβάλ του Σαρλότενμποργκ παρουσίασα ένα νέο έργο. Καθόμουν γυμνή ενώπιον του κοινού, κρατώντας μια μεταλλική βούρτσα στο ένα χέρι και μια μεταλλική χτένα στο άλλο. Επί μία ολόκληρη ώρα, βούρτσιζα τα μαλλιά μου όσο πιο λυσσασμένα μπορούσα, μέχρι που πονούσα αφόρητα, ξεριζώνοντας ολόκληρες τούφες, γρατσουνίζοντας το πρόσωπό μου, επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά: «Η τέχνη πρέπει να είναι όμορφη, ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι όμορφος». Κάποιος κατέγραψε την περφόρμανς κι αυτό ήταν το πρώτο μου βίντεο.

Το έργο ήταν βαθύτατα ειρωνικό. Είχα απαυδήσει με τη γιουγκοσλάβικη αισθητική αντίληψη πως η τέχνη πρέπει να είναι όμορφη. Οι οικογενειακοί φίλοι κρεμούσαν πίνακες που ταίριαζαν με τα χαλιά και τα έπιπλά τους. Για μένα, αυτή η εμμονή με τη διακόσμηση ήταν μία μαλακία και μισή. Στην τέχνη μ’ ένοιαζε μόνο το περιεχόμενο, τι σήμαινε ένα έργο. Το όλο νόημα του Art Must Be Beautiful, Artist Must Be Beautiful ήταν να καταστρέψει εκείνη την εικόνα της ομορφιάς. Πίστευα πως η τέχνη πρέπει να ενοχλεί, να θέτει ερωτήματα, να προβλέπει το μέλλον. Αν η τέχνη είναι απλώς πολιτική, καταντάει εφημερίδα. Χρησιμοποιείται μια φορά και την επόμενη μέρα είναι ξεπερασμένη. Μόνο τα πολλαπλά νοηματικά στρώματα μπορούν να χαρίσουν μακροζωία στην τέχνη, κι έτσι η κοινωνία παίρνει απ’ το έργο αυτό που έχει ανάγκη την εκάστοτε χρονική στιγμή.

 

Κλείστηκα στο δωμάτιό μου, ξαπλωμένη στο κρεβάτι με το τηλέφωνο στο χέρι σαν έφηβη, να μιλάω με τις ώρες με τον Ουλάι στην Ολλανδία. Εν γνώσει μου, εκείνος ηχογραφούσε όλες τις συνομιλίες μας. Νομίζω πως εξαρχής νιώθαμε και οι δύο πως η σχέση μας είχε ιστορική σημασία και θέλαμε να έχουμε ντοκουμέντα.

Επέστρεψα στο Άμστερνταμ για μερικές ακόμα όμορφες μέρες με τον Ουλάι κι έπειτα γύρισα στο Βελιγράδι. Πετούσα στα σύννεφα, ήμουν τόσο ερωτευμένη που δεν μπορούσα ν’ αναπνεύσω. Απέφευγα τον Νέσα, ήμουν πάντα απασχολημένη όποτε επικοινωνούσε. Δεν του είπα τίποτα για το Άμστερνταμ. Κλείστηκα στο δωμάτιό μου, ξαπλωμένη στο κρεβάτι με το τηλέφωνο στο χέρι σαν έφηβη, να μιλάω με τις ώρες με τον Ουλάι στην Ολλανδία. Εν γνώσει μου, εκείνος ηχογραφούσε όλες τις συνομιλίες μας. Νομίζω πως εξαρχής νιώθαμε και οι δύο πως η σχέση μας είχε ιστορική σημασία και θέλαμε να έχουμε ντοκουμέντα. Ακόμα και το σύντομο διάστημα που ήμασταν μαζί στο Άμστερνταμ, καταγράφαμε σχεδόν με εμμονή όλα όσα κάναμε. Φωτογραφίσαμε δεκάδες φορές ο ένας τον άλλον. Μερικά χρόνια πριν, ο Ουλάι είχε κάνει συμβόλαιο με την Polaroid. Η εταιρεία τον προμήθευε με μηχανές και φιλμ, ενίοτε του έδινε και χρήματα για να ταξιδεύει και να φωτογραφίζει όσα έβλεπε. Ήταν πραγματικά παιδί της Polaroid.

Μιλούσαμε στο τηλέφωνο ώρες ατέλειωτες, μέχρι που ήρθε ο πρώτος λογαριασμός, η μητέρα μου έγινε έξω φρενών και κλείδωσε το τηλέφωνο σ’ ένα ντουλάπι. Στο εξής, ο Ουλάι κι εγώ έπρεπε να αλληλογραφούμε.

Ήμουν τρελά ερωτευμένη, αλλά σε κατάσταση σύγχυσης. Ήθελα να επισκεφτώ ένα άλλο μέντιουμ, έναν πολύ διάσημο άντρα που αυτοαποκαλούνταν Άτσα Στούντεντ, αλλά όλα τα ραντεβού του ήταν κλεισμένα και δεν μπορούσα να τον δω.

Αισθανόμουν πιο απομονωμένη από ποτέ και το Βελιγράδι μού φαινόταν όλο και πιο μικρό. Μια μικρή πόλη σε μια μικρή χώρα.

Αισθανόμουν πιο απομονωμένη από ποτέ και το Βελιγράδι μού φαινόταν όλο και πιο μικρό. Μια μικρή πόλη σε μια μικρή χώρα. Ο μικρός κύκλος του ΦΠΚ είχε ιδέες, αλλά κανένας εκτός του Κέντρου δεν ήθελε να τις ακούσει. Το κοινό μας κάθε φορά δεν υπερέβαινε τους είκοσι με τριάντα ανθρώπους. Η κυβέρνηση έλεγχε πλήρως την τέχνη και το μοναδικό της ενδιαφέρον για την τέχνη ήταν η διακόσμηση γραφείων και των διαμερισμάτων των μελών του Κόμματος.

Όσο περισσότερο αλληλογραφούσαμε με τον Ουλάι, τόσο συνειδητοποιούσαμε πως ήταν αδύνατο να μείνουμε χώρια. Προγραμματίσαμε να συναντηθούμε μυστικά στην Πράγα, δηλαδή ακριβώς στα μισά μεταξύ Άμστερνταμ και Βελιγραδίου. Είπα στη μητέρα μου και στον Νέσα πως θα παρευρισκόμουν σε συναντήσεις στην Ακαδημία Κινηματογράφου της πόλης και πήρα το αεροπλάνο για την Πράγα. Δεν μπορούσα ν’ αναπνεύσω από τον ενθουσιασμό.

Πριν φύγω, ζήτησα από έναν βιβλιοδέτη να μου φτιάξει ένα ειδικό λεύκωμα με λευκές σελίδες και σκληρό κόκκινο-καφέ εξώφυλλο πάνω στο οποίο ήταν τυπωμένα τα ονόματά μας με χρυσά γράμματα, σαν κομμουνιστικό διαβατήριο. Εκείνη την υπέροχη εβδομάδα μας στην Πράγα, όπου μείναμε στο ξενοδοχείο Paris, γεμίσαμε το λεύκωμα με αναμνηστικά: εισιτήρια τρένων, λεωφορείων και μουσείων, μενού, χάρτες, φυλλάδια. Αρχίσαμε να χτίζουμε την κοινή μας ιστορία. Όταν επέστρεψα στο Βελιγράδι, είχαμε ήδη αποφασίσει να ζήσουμε μαζί.

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Η τέχνη της μέθης» του Λοράν ντε Σουτέρ (προδημοσίευση)

«Η τέχνη της μέθης» του Λοράν ντε Σουτέρ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από βιβλίο του βραβευμένου Βέλγου δοκιμιογράφου και καθηγητή Νομικής Λοράν ντε Σουτέρ [Laurent de Sutter] «Η τέχνη της μέθης» (μτφρ. Ζωή Καραμπέκιου), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 6 Μαρτίου από τις εκδόσεις Το Μέλλον.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...
«Ἤριννα Ἠλακάτη» της Τασούλας Καραγεωργίου (προδημοσίευση)

«Ἤριννα Ἠλακάτη» της Τασούλας Καραγεωργίου (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη μελέτη της Τασούλας Καραγεωργίου «Ἤριννα Ἠλακάτη», η οποία κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Στὴν πραγματική της ζωὴ ἡ Ἤριννα εἶναι μιὰ μικρὴ «τραγουδίστρα», τρυφερὴ ἀοιδὸς ...

«Ο Σεφέρης στην Αμερική»
 της Ασπασίας Γκιόκα (προδημοσίευση)

«Ο Σεφέρης στην Αμερική»
 της Ασπασίας Γκιόκα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη μελέτη της Ασπασίας Γκιόκα «Ο Σεφέρης στην Αμερική», η οποία θα κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Το βιβλίο, όπως φανερώνει και ο τίτλος του, εστιάζει σε πρόσωπα και γ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Ιστορίες από τη Χώρα των Χρυσανθέμων: 10 λογοτεχνικά έργα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ανοίγουν παράθυρα στον κόσμο της Ιαπωνίας

Ιστορίες από τη Χώρα των Χρυσανθέμων: 10 λογοτεχνικά έργα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ανοίγουν παράθυρα στον κόσμο της Ιαπωνίας

Όσο μακρινή κι αν φαντάζει η Ιαπωνία, δεν παύει να μας ελκύει, μεταξύ άλλων και για την ιδιαίτερη και τολμηρή λογοτεχνία της. Από τον κλασικό Καουαμπάτα έως τον ευφάνταστο Μουρακάμι, επιλέγουμε δέκα βιβλία που κυκλοφόρησαν σχετικά πρόσφατα και μπορούν να μας ανοίξουν νέα παράθυρα στον κόσμο του Ανατέλλοντος Ήλιου. K...

Τα βραβεία του «Χάρτη» 2023: Ο βραχύς κατάλογος

Τα βραβεία του «Χάρτη» 2023: Ο βραχύς κατάλογος

Το διαδικτυακό περιοδικό Λόγου και Τέχνης Χάρτης (www.hartismag.gr), συνεχίζει για τρίτη χρονιά την απονομή ετήσιων βραβείων, με σκοπό την ανάδειξη των σημαντικότερων βιβλίων που κυκλοφόρησαν το περασμένο έτος. Σήμερα ανακοινώθηκε ο Βραχύς Κατάλογος σε όλες τις κατηγορίες. Δείτε βιβλία και συγγραφείς. 

...

Βραβείο Nero Gold 2023: Νικητής ο Ιρλανδός συγγραφέας Πολ Μάρεϊ για το μυθιστόρημα «Τhe Bee Sting»

Βραβείο Nero Gold 2023: Νικητής ο Ιρλανδός συγγραφέας Πολ Μάρεϊ για το μυθιστόρημα «Τhe Bee Sting»

Το μυθιστόρημα του Πολ Μάρεϊ [Paul Murray] «The Bee Sting» είχε προκριθεί και στη μικρή λίστα του Βραβείου Μπούκερ και εκθειάστηκε από τη συγγραφέα Μπερναρντίν Εβαρίστο [Bernardine Evaristo] που είναι μέλος της επιτροπής του βραβείου Νero Gold. 

Επιμέλεια: Book Press...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Κυριακού «Το μποστάνι του Μποστ – Μια σύνθεση / συμπλήρωση / διασκευή κειμένων του Μποστ», το οποίο κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Δήμητρας Παπαδήμα «Όλα μαύρα», το οποίο θα κυκλοφορήσει την επόμενη εβδομάδα από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Τι είμαστε εμείς μπροστά σε αυτά τα κτήνη, ρε; Τι είμαστε; Άγιοι. Και φόνο να...

«Μέσα στο δίχτυ» της Άιρις Μέρντοχ (προδημοσίευση)

«Μέσα στο δίχτυ» της Άιρις Μέρντοχ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Άιρις Μέρντοχ [Iris Murdoch] «Μέσα στο δίχτυ» (μτφρ. Έφη Τσιρώνη), το οποίο κυκλοφορεί στις 6 Μαρτίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Όταν είδα τον Φιν να με περιμένει στη γωνία το...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Ιστορίες από τη Χώρα των Χρυσανθέμων: 10 λογοτεχνικά έργα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ανοίγουν παράθυρα στον κόσμο της Ιαπωνίας

Ιστορίες από τη Χώρα των Χρυσανθέμων: 10 λογοτεχνικά έργα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ανοίγουν παράθυρα στον κόσμο της Ιαπωνίας

Όσο μακρινή κι αν φαντάζει η Ιαπωνία, δεν παύει να μας ελκύει, μεταξύ άλλων και για την ιδιαίτερη και τολμηρή λογοτεχνία της. Από τον κλασικό Καουαμπάτα έως τον ευφάνταστο Μουρακάμι, επιλέγουμε δέκα βιβλία που κυκλοφόρησαν σχετικά πρόσφατα και μπορούν να μας ανοίξουν νέα παράθυρα στον κόσμο του Ανατέλλοντος Ήλιου. K...

«Μικρή Στίξις»: Νέα σειρά βιβλίων και εκδήλωση για τα 7 χρόνια παρουσίας στον εκδοτικό χώρο

«Μικρή Στίξις»: Νέα σειρά βιβλίων και εκδήλωση για τα 7 χρόνια παρουσίας στον εκδοτικό χώρο

Με τη συμπλήρωση επτά συναπτών ετών στο εκδοτικό στερέωμα, οι εκδόσεις Στίξις κάνουν το επόμενο βήμα με μια νέα σειρά τεσσάρων βιβλίων, υπό τον τίτλο «Μικρή Στίξις», των Γιώργου Δουατζή, Χρυσοξένης Προκοπάκη, Στέφανου Τζουβάρα και Μιχάλη Σηφάκη.  

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος  ...

7 γυναίκες γράφουν και ακούγονται – Όψεις της νεότερης ελληνικής λογοτεχνίας

7 γυναίκες γράφουν και ακούγονται – Όψεις της νεότερης ελληνικής λογοτεχνίας

Σίσσυ Δουτσίου, Στεύη Τσούτση, Λίνα Βαρότση, Αστερόπη Λαζαρίδου, Ελισάβετ Παπαδοπούλου, Αντιγόνη Ζόγκα, Λίνα Βαλετοπούλου. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας επιλέγουμε πολύ πρόσφατα βιβλία νέων Ελληνίδων συγγραφέων που θέτουν, άλλοτε με τρόπο διεκδικητικό κι άλλοτε πιο έμμεσο, το ζήτημα της γυναικείας χειρα...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

02 Απριλίου 2023 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα μεγαλύτερα μυθιστορήματα όλων των εποχών: 20 έργα-ποταμοί από την παγκόσμια λογοτεχνία

Πολύτομα λογοτεχνικά έργα, μυθιστορήματα-ποταμοί, βιβλία που η ανάγνωσή τους μοιάζει με άθλο. Έργα-ορόσημα της παγκόσμιας πεζογραφίας, επικές αφηγήσεις από την Άπω Ανατ

ΦΑΚΕΛΟΙ