Παρουσιάστηκε χθες το πρόγραμμα της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών για τη χρονιά 2014-2015. Επιλέξαμε για σας κάποιες από τις πιο ενδιαφέρουσες παραστάσεις/εκδηλώσεις.
Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός
Με πλήθος συμπαραγωγές από το χώρο του θεάτρου, πρωτοποριακές μουσικές συμπράξεις, παραστάσεις χορού, συνομιλίες με συγγραφείς και εικαστικά δρώμενα, η Στέγη επανέρχεται φέτος ανανεωμένη και σε διαλεκτική σχέση με την πόλη της Αθήνας. Εκπαιδευτικά προγράμματα για άτομα με ειδικές ανάγκες, μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου καθώς και για παιδιά προσχολικής ηλικίας είναι και φέτος ενταγμένα στο πρόγραμμά της.
ΘΕΑΤΡΟ
 Η Ομάδα Vasistas
|
Ομάδα Vasistas & Αργυρώ Χιώτη
Αίματα, του Αργύρη Φιλίππου
(Οκτώβριος)
«Ο Δημήτρης Καλαφάτης, 40 περίπου ετών, σκίζει κατά λάθος το λαιμό του τον Ιούλιο του 1989». Ο ήρωας του Ευθύμη Φιλίππου, σαν άλλος Φιλοκτήτης, βλέπει την πληγή του να μην κλείνει, να κακοφορμίζει και να αφήνει τα αιμάτινα ίχνη της στο πουκάμισό του, στο μαξιλάρι του, στα σώματα της συζύγου και των παιδιών του. Γράφει γι’ αυτήν στον επιστήθιο φίλο του. Τα Αίματα είναι η αλληλογραφία των δύο ανδρών. Γραμμένο με τη μορφή των επιστολογραφικών αριστουργημάτων του Ρουσσώ, του Λακλό και του Γκαίτε, και διανθισμένο με χιούμορ, παραδοξότητες, παρανοϊκές ομιλίες πολιτικών και ονειροφαντασίες απλών θνητών, το έργο ανεβαίνει σε σκηνοθεσία της Αργυρώς Χιώτη με στοιχεία υπερρεαλισμού και κωμική ευστροφία.
Γεωργία Μαυραγάνη & Ομάδα Happy End
Όχι αθώος πια
(Νοέμβριος)
Τι σημαίνει να είσαι έφηβος σήμερα; Πώς είναι να αποχαιρετάς την παιδική αθωότητα και να εισέρχεσαι στον κόσμο των «μεγάλων»; Εάν έγραφες ένα γράμμα στους γονείς σου, πώς θα τους έλεγες αυτά που ήδη ξέρουν και κάνουν πως δεν ακούν; Τι επιστολή θα έγραφες στον έρωτα; Στην πλήξη; Στο θυμό; Στο φόβο; Στον ίδιο σου τον εαυτό;
Η σκηνοθέτης και εκπαιδευτικός Γεωργία Μαυραγάνη και η ομάδα της, Happy End, αναλαμβάνουν να μας μυήσουν στο σαγηνευτικό κόσμο της εφηβείας.
Αφιέρωμα: Latin America
(Νοέμβριος)
Πρωτοποριακές θεατρικές παραστάσεις από όλη τη Λατινική Αμερική.
Lola Arias - Η ζωή μου μετά (Αργεντινή)
Τέσσερις ηθοποιοί, μία χορεύτρια και ένας μουσικός –και, μαζί τους, ένα μικρό παιδί– ανασυνθέτουν τις ζωές των γονιών τους και, αναπόφευκτα, τη στοιχειωμένη ιστορία της χώρας τους. Ντύνονται με τα ρούχα τους, μοιράζονται οικογενειακά άλμπουμ και προσωπικές εξομολογήσεις.
Guillermo Calderón – Το σχολείο (Χιλή)
Το Σχολείο αναφέρεται στη δράση μιας ομάδας Χιλιανών ακροαριστερών, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, οι οποίοι εκπαιδεύονται για να ανατρέψουν το δικτατορικό καθεστώς του Augusto Pinochet. Βασισμένοι σε ντοκουμέντα της εποχής και αληθινές μαρτυρίες, πέντε ηθοποιοί επωμίζονται το ρόλο των μαθητευόμενων ανταρτών πόλης, οι οποίοι μυούνται στον ένοπλο επαναστατικό αγώνα, στις μεθόδους και πρακτικές του.
 Leonardo Moreira/Companhia Hiato
|
Leonardo Moreira/Companhia Hiato – Ο Κήπος (Βραζιλία)
Τρεις εποχές, τρεις ιστορίες και μία οικογένεια συνυπάρχουν πάνω σε μια διαρκώς περιστρεφόμενη σκηνή, στρωμένη με γρασίδι και περιτοιχισμένη από χάρτινες κούτες. Ανοίγοντας τις κούτες αυτές, στοιβάζοντάς τες ή παλεύοντας μαζί τους, οι ήρωες του έργου στροβιλίζονται αέναα στο χρόνο και τις αναμνήσεις.
Mariano Pensotti – Το παρελθόν είναι ένα ζώο αλλόκοτο (Αργεντινή)
Σε μια περιστρεφόμενη σκηνή που στροβιλίζεται στο χωροχρόνο με τη λογική του καρουζέλ, οι ήρωες του διακεκριμένου δραματουργού και σκηνοθέτη συνειδητοποιούν πως, κάθε φορά που μιλούν για τον εαυτό τους, κατασκευάζουν εκ νέου την ταυτότητά τους. Η ύπαρξή τους οικοδομείται πάνω στην ίδια την αφήγησή της και το παρελθόν μοιάζει με ένα αλλόκοτο ζώο που αλλάζει μορφές κάθε φορά που ανατρέχει κανείς σε αυτό. Μια επική αφήγηση, στα πρότυπα της Ανθρώπινης κωμωδίας του Μπαλζάκ, εκτυλίσσεται επί σκηνής με νεωτερικούς όρους.
Jorge Hugo Marín / La Maldita Vanidad Company – Ο διανοούμενος συγγραφέας (Κολομβία)
Τρία αδέρφια, η Νόρα, ο Χόρχε κι ο Σέρζιο, με τους δύο τελευταίους να συνοδεύονται από τις συζύγους τους, βρίσκονται στο σπίτι της μητέρας τους για να αποφασίσουν ποιος θα αναλάβει εφεξής τη φροντίδα της. Η άρνηση των δύο συζύγων να επωμιστούν μια τέτοια ευθύνη προκαλεί ένταση και, σταδιακά, η σκοτεινή πλευρά της δυσλειτουργικής αυτής οικογένειας αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο.
Jorge Hugo Marín / La Maldita Vanidad Company – Οι δράστες (Κολομβία)
Ο ηλικιωμένος ιδιοκτήτης διαμαρτύρεται εδώ και τρεις μήνες και, εντελώς ξαφνικά, μια νύχτα εμφανίζεται στο κατώφλι τους, μεθυσμένος και εξοργισμένος, απαιτώντας το ενοίκιό του. Εν μέσω έντασης και απόγνωσης, οι τρεις φοιτητές τον σκοτώνουν. Τους συναντούμε το επόμενο πρωινό στην κουζίνα του διαμερίσματος να ετοιμάζουν την ομελέτα τους και να αναρωτιούνται τι θα κάνουν με το πτώμα. Η απροσδόκητη εμφάνιση της κυρίας που καθαρίζει, με τον γιο της, θα περιπλέξει τα πράγματα.
Blindspot theatre group
Έντα Γκάμπλερ, του Ερρίκου Ίψεν
(Δεκέμβριος)
Απωθημένες επιθυμίες, ερωτικά τρίγωνα, η ατέρμονη μάχη των δύο φύλων, κοινωνική υποκρισία, οικονομικές συναλλαγές,εκβιασμοί συνυπάρχουν σε ένα έργο με καταιγιστική πλοκή που μιλά, με δυο λόγια, για μια κοινωνία σε κρίση – σαν τη σημερινή. Ο σκηνοθέτης Μιχάλης Κωνσταντάτος, με σημαντικές εμπειρίες και διακρίσεις από το χώρο του κινηματογράφου, σε συνεργασία με τη χαρισματική Γιώτα Αργυροπούλου –η οποία ερμηνεύει και τον κεντρικό ρόλο–, ξαναγράφουν το έργο με τη μορφή κινηματογραφικού σεναρίου και το φέρνουν στο σήμερα.
 Ο Χρήστος Λούλης
|
Γιάννης Χουβαρδάς
Άμλετ, του Σαίξπηρ
(Ιανουάριος)
Ο βασιλιάς Άμλετ πεθαίνει. Η γυναίκα του, Γερτρούδη, παντρεύεται τον αδελφό του, Κλαύδιο. Εκείνος στέφεται νέος βασιλιάς. Το φάντασμα του νεκρού βασιλιά εμφανίζεται στον γιο του, τον πρίγκιπα Άμλετ, και ζητά εκδίκηση για το δόλιο φόνο του. Ο διεθνώς καταξιωμένος σκηνοθέτης Γιάννης Χουβαρδάς, στην πρώτη του συνεργασία με τη Στέγη, με τον Χρήστο Λούλη στις διαδρομές του Άμλετ, την Αμαλία Μουτούση στο ρόλο της Γερτρούδης, ένα σπουδαίο θίασο και τη νέα μετάφραση του Διονύση Καψάλη.
Θέμελης Γλυνάτσης
Ρομαντισμός: Μια παράσταση βασισμένη στους Υπνοβάτες του Hermann Broch
(Μάρτιος)
Ήταν, λοιπόν, ο Αδόλφος Χίτλερ ένας ρομαντικός; Μήπως, δηλαδή, η ενδογενής και ίσως αναπόδραστη αιτία της ανόδου του ναζισμού ήταν η ηθική και πνευματική αποσταθεροποίηση του 19ου αιώνα; Τέτοια ερωτήματα θα εγείρει η σκηνική μεταφορά της εμβληματικής μυθιστορηματικής τριλογίας του Hermann Broch, Οι υπνοβάτες (1932), αυτού του συγκλονιστικού χρονικού που χαρτογραφεί την τριακονταετία (1888- 1918) κατά την οποία η Ευρώπη οδηγήθηκε από την παρακμή του ρομαντισμού στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και στον εναγκαλισμό του φασισμού.
Νίκος Καραθάνος
Βυσσινόκηπος, του Άντον Τσέχοφ
(Απρίλιος)
Κύκνειο άσμα του Τσέχοφ, ο Βυσσινόκηπος (1904) είναι ένα έργο αποχαιρετισμού, ένα έργο για το τέλος μιας εποχής. Ο κόσμος αλλάζει και σε αυτό το μεταίχμιο ο συγγραφέας στήνει μια γιορτή της απώλειας. Ο υπέροχος βυσσινόκηπος βγαίνει στο σφυρί, οι ιδιοκτήτες του, αρνούμενοι να αποδεχτούν την αλλαγή, δεν κάνουν τίποτα για να τον σώσουν, η ανευθυνότητα και οι αυταπάτες κυριαρχούν, η χρεοκοπία έρχεται. Οι ήρωες του έργου, συγχρόνως κωμικοί και τραγικοί, παλεύουν με πείσμα για λίγη ευτυχία. Παγιδευμένοι στο έλεος μιας μεταβατικής εποχής, πρωταγωνιστούν σε μια συγκλονιστική κωμωδία για το μυστήριο της ζωής. Και τότε προβάλλει το ερώτημα: «Γιατί τόση αγωνία κάτω από τόση ομορφιά;»
ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ
Paul Auster σε μια συζήτηση με τον Ηλία Μαγκλίνη.
(Νοέμβριος)
George Pelecanos σε μια συζήτηση με τη Μαριλένα Αστραπέλλου.
(Δεκέμβριος)
Η περιπέτεια που κρύβει η ενασχόληση με την τέχνη, το τι σημαίνει να είναι κανείς σήμερα ανήσυχο πνεύμα, αλλά και το τι σημαίνει να είναι ένας ελεύθερος σκοπευτής που πρέπει μόνος του να διακρίνει το σωστό στόχο και να παίρνει επίσης την ευθύνη της στόχευσης.
Joanna Bourke
The Story of Pain: From Prayer to Painkillers (Oxford University Press)
(Φεβρουάριος)
Πώς συζητάμε για τον πόνο και πόσο έχει αλλάξει ιστορικά ο τρόπος αναφοράς σε αυτόν; Πόσο δύσκολο είναι να περιγράψουμε τον πόνο και τι μπορεί να σημαίνει η εξωτερίκευση του πόνου για την ψυχολογική ισορροπία ενός ανθρώπου; Ποια είναι η δημόσια παρουσία του πόνου σε μια κοινωνία που βρίσκεται σε διακινδύνευση και σε κρίση; Πώς αντιμετωπίζει την αναφορά στον πόνο ένας ιστορικός, ένας γιατρός, ένας ανθρωπολόγος, ένας κοινωνιολόγος; Τι μπορεί να μας δείξει η συζήτηση μεταξύ τους;
Η μουσική εμπνέει τη λογοτεχνία
Κύκλος «Άγνωστος Ελληνισμός»
(Φεβρουάριος)
Τρεις νέοι δημιουργοί, λογοτέχνες, καλούνται να γράψουν διηγήματα με έμπνευση από τη μουσική. Τα διηγήματα θα παρουσιαστούν με ανάγνωση από τους ίδιους τους συγγραφείς.
ΧΟΡΟΣ
DV8 Physical Theatre
John
(Οκτώβριος)
Το έργο John βασίζεται σε συνεντεύξεις 50 αντρών. Ο χορογράφος της ομάδας Λόυντ Νιούσον τούς ζήτησε να απαντήσουν με ειλικρίνεια σε ερωτήσεις για την αγάπη και το σεξ. Ο Τζων είναι ένας συνηθισμένος άντρας και η ιστορία του περιλαμβάνει αγώνα για επιβίωση, βία, έγκλημα και απρόσμενες εξελίξεις. Είναι μια ιστορία εκπληκτική, ανθρώπινη και βαθιά συγκινητική.
Latin America: José Vidal
LOOP3
(Νοέμβριος)
Εννέα σώματα κινούνται μέσα σε ένα τετράγωνο, μόλις δύο επί δύο μέτρα. Μια χορογραφική φράση που διαρκεί περίπου δύο λεπτά επαναλαμβάνεται σε loops, που ξεκινούν από διαφορετικό κάθε φορά σημείο του τετραγώνου, περιστρέφοντας σιγά σιγά το σύνολο κατά 360 μοίρες. Έτσι, οι θεατές μπορούν να δουν απ’ όλες τις πλευρές τη χορογραφία, μια ζωντανή κατασκευή από εννέα σώματα εμπνευσμένη από μπαρόκ πίνακες και σύγχρονες φωτογραφίες. Σκηνές μάχης, σκηνές πάλης αθλητών από ομαδικά σπορ, σκηνές λατρείας και μίσους εναλλάσσονται διαρκώς μπροστά στα μάτια μας, ανακαλώντας στη μνήμη γνωστούς πίνακες, όπως το ναυάγιο της Σχεδίας της Μέδουσας του Géricault, κινηματογραφικές εικόνες ή στιγμιότυπα από δελτία ειδήσεων.
 Ο William Kentridge
|
William Kentridge & Handspring Puppet Company
O Υμπύ και η Επιτροπή της Αλήθειας
(Δεκέμβριος)
Ηθοποιοί, κούκλες και κουκλοπαίκτες, βιντεοπροβολές αρχειακού υλικού, ηχητικές μαρτυρίες και, βέβαια, τα μοναδικά «πρωτόγονα» animation του ίδιου του Κέντριτζ συμπρωταγωνιστούν σε αυτό το ευφάνταστο ουμανιστικό χάπενινγκ: ένα ολικό έργο τέχνης με θέμα το απαρτχάιντ και το ρατσισμό, το συλλογικό τραύμα, την ιστορική μνήμη και τη συμφιλίωση.
Ομάδα Σύγχρονου Χορού της Πέρσας Σταματοπούλου
Σιωπή
(Ιανουάριος)
Η χορογράφος αντιλαμβάνεται τη σιωπή ως λυτρωτικό στοιχείο της ανθρώπινης φύσης και αναρωτιέται: Γιατί οι άνθρωποι σωπαίνουν; Έχουν υποστεί κάποιο σοκ; Θέλουν να πάρουν απόσταση για να προστατευτούν ή έπεται μια επανάσταση που κοχλάζει στο σώμα και στο βλέμμα; Ανάμεσα σε σώματα, υλικά και τα ηχητικά τοπία του Coti K., η σιωπή, εκτός από μέσο παρατήρησης του «άλλου», αναδύεται και ως τόπος ενδοσκόπησης και ανασυγκρότησης του εαυτού. Ο θεατής καλείται να συμμετάσχει σε αυτό το ταξίδι μέσα από την ενεργό σιωπή του.
2ο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων
(Φεβρουάριος)
 Η Άρτεμις Λαμπίρη
|
Άρτεμις Λαμπίρη: Me on Top
Σε ένα λιτό και αφαιρετικό, αλλά ζεστό σκηνικό περιβάλλον, μια μητέρα, ένα παιδί, ένας φίλος, ένας σύντροφος και ένα αφεντικό πλέκουν μια ιστορία που πάνω απ’ όλα γίνεται οικουμενική. Η χορογραφική προσέγγιση δίνει έμφαση στην ιδιαίτερη κινητική ταυτότητα και σχέση εξουσίας του κάθε ρόλου, χωρίς να καταφεύγει στην προσωποποιημένη αφήγηση των πέντε ιστοριών.
Γεωργία Βαρδαρού: Phenomena
Σε ένα λιτό και αφαιρετικό χορο-εικαστικό περιβάλλον, το Phenomena αποτελεί μια ερευνητική (συν)εργασία και μελέτη πάνω στην προσωπική ταυτότητα. Οι τρεις χορεύτριες της παράστασης απαντούν στο ερώτημα με μέθοδο, μέσα από πειραματισμούς σχεδόν αυτοσχεδιαστικούς. Η μινιμαλιστική σκηνή φωτίζεται από θερμό φως, στις πρωταρχικές αποχρώσεις του κίτρινου, του μπλε και του κόκκινου. Η αρχική σιωπή συγχωνεύεται με τα ρεμίξ συνθέσεων του Philip Glass.
Λία Τσολάκη: aROUND
Οι ήρωες του έργου ξεκινούν ερευνητικά και αυτοσχεδιαστικά, επινοώντας τα δικά τους πρωτότυπα παιχνίδια. Κάποιες φορές αναζητούν τη δομή, ενώ άλλοτε πάλι ανατρέπουν την τάξη των πραγμάτων και συνεχίζουν να παίζουν στο playground που έχουν δημιουργήσει. Χορευτικές προτάσεις που θυμίζουν παιδικές ομαδικές δραστηριότητες, αλλά και κυκλικές φράσεις όπως τα μουσικά ρεφρέν, βάζουν τους χορευτές σε ένα ρυθμό που μοιάζει να φωτογραφίζει μικρά στιγμιότυπα του κύκλου της ζωής.
Κυριάκος Χατζηιωάννου: Or Who Owns the World
Συνδυάζοντας το παρελθόν με το παρόν, το βίντεο με τη ζωντανή περφόρμανς, την κίνηση με το λόγο, το χορό με το θέατρο και το σινεμά, παράγει ένα δυνατό σκηνικό διάλογο δράσεων και καλλιτεχνικών μέσων. Ρεαλισμός και φαντασία συνδυάζονται σε ένα οπτικό αποτέλεσμα που θυμίζει τη δομή ενός τηλεοπτικού δελτίου ειδήσεων και καλεί το βλέμμα να παρακολουθήσει την πολυδιάσπαση της εικόνας.
Akram Khan & Israel Galván
TOROBAKA
(Μάρτιος)
Οι δύο χορογράφοι επιχειρούν να υπερβούν τα προφανή, για να φτάσουν εκεί όπου μαζί θα σπάσουν τα καλούπια των πολιτισμών τους εκ των έσω για να δημιουργήσουν μέσα σε μια έκρηξη χορού και ζωντανής μουσικής μια παράσταση για δύο σώματα που γίνονται ένα, όπου όμως το καθένα διατηρεί τη γλώσσα του. Μια παράσταση-δώρο για τους θεατές, με ένταση, ακρίβεια και, στο βάθος, μια απολαυστική εμπειρία ελευθερίας.
ΜΟΥΣΙΚΗ
Η Καμεράτα στη Στέγη
Οι τέσσερις ορχηστρικές Σουίτες του Bach
(Οκτώβριος)
Οι περίφημες τέσσερις ορχηστρικές Σουίτες του μεγάλου Γερμανού συνθέτη ζωντανεύουν από τα μπαρόκ όργανα εποχής της Καμεράτα. Οι μεγαλειώδεις αυτές συνθέσεις, εμπνευσμένες από τη λάμψη της γαλλικής χορευτικής μπαρόκ σουίτας, είναι έργα της ώριμης περιόδου του Μπαχ.
 Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου
|
Δημήτρης Παπαδημητρίου
Σατυρικόν
(Οκτώβριος)
Το κείμενο χαρακτηρίστηκε ως η πρώτη ρωμαϊκή νουβέλα, χωρίς όμως αυτός ο χαρακτηρισμός να ανταποκρίνεται στη μετεξελιγμένη σημερινή λογοτεχνική μορφή. Συνθέτει, δε, για πρώτη φορά το πεζό κείμενο, τη διαλογική πρόζα και την ποίηση. Ο κύριος χαρακτήρας και αφηγητής της ιστορίας είναι ο Eγκόλπιος, πρώην μονομάχος της πρώιμης Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η γλαφυρή και κωμική αφήγηση της αλήτικης ζωής του, παρέα με τον σύντροφό του Άσκυλτο, τον παρουσιάζει σε διάφορες εξωφρενικές περιπέτειες, ζωντανεύοντας μέρος της καθημερινής ζωής όλων των κοινωνικών τάξεων της εποχής, αλλά και της αντίληψης για τη ζωή και την ίδια την ιστορία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Wadada Leo Smith
Τen Freedom Summers
(Νοέμβριος)
Το έργο Δέκα Καλοκαίρια Ελευθερίας επικεντρώνεται στη δεκαετία 1954-64, εποχή ενηλικίωσης του νεαρού τότε τρομπετίστα Ουαντάντα Λήο Σμιθ. Μέσα από 22 συνθέσεις επιχειρείται μια ψυχολογική ερμηνεία γεγονότων που σχετίζονται με την πάλη για τα αυτονόητα δικαιώματα των Αφροαμερικανών. Δεν είναι όμως μια γραφική ή κινηματογραφική προσέγγιση. Η μουσική δεν περιγράφει καταστάσεις και συμβάντα, αλλά διεισδύει και ανταποκρίνεται στον παλμό κοσμογονικών στιγμών, όπως ήταν η ομιλία του Martin Luther King στο Μέμφις και η μεγάλη πορεία διαμαρτυρίας για ελευθερία, ισονομία, εργασία (Ουάσινγκτον 1963), εκεί όπου πρωτακούστηκε το ιστορικό “I have a dream…”.
ARTéfacts ensemble
Amok
(Νοέμβριος)
Ο Φάουστο Ρομιτέλλι υπήρξε οραματιστής συνθέτης και η φήμη του έχει γιγαντωθεί στα χρόνια που ακολούθησαν τον πρόωρο χαμό του. Κάθε άλλο παρά ακαδημαϊκός, είναι ίσως ο μόνος συνθέτης που κατάφερε να συνταιριάξει τους ήχους της ψυχεδελικής ροκ και της trance με τη σύγχρονη «λόγια» μουσική. Δεξιοτέχνης της ενορχήστρωσης, όπου είναι έντονο το ηλεκτρονικό στοιχείο, ο Ρομιτέλλι και η συναρπαστική μουσική του έχουν ένα μοναδικό πνευματικό δυναμισμό. Κανένας ήχος του δεν είναι ουδέτερος, καθαρός ή «αθώος».
 Ο Karlheinz Stockhausen
|
Αφιέρωμα στον συνθέτη Karlheinz Stockhausen
Open Day
(Δεκέμβριος)
Πρωτεργάτης της ηλεκτρονικής μουσικής και ανανεωτής της μουσικής γραφής και σκέψης, ο Στόκχαουζεν έχει αφήσει πίσω του ένα τεράστιο και πολυποίκιλο συνθετικό και θεωρητικό έργο. Το θέμα που επανέρ- χεται στο έργο του είναι ο χρόνος και οι διάφορες κλίμακές του: από το πολύ μικρό, το στιγμιαίο, μέχρι το αιώνιο, το συμπαντικό. Στα έργα του αυτά συνενώνει το προσωπικό με το συλλογικό, δημιουργώντας ένα ιδιαίτερο σύμπαν, με τη μυθολογία του, τα σύμβολά του και το τυπικό του.
Φλώρος Φλωρίδης
(Δεκέμβριος)
Ο βετεράνος της ελληνικής –και όχι μόνο– αβάν-γκαρντ σκηνής Φλώρος Φλωρίδης έχει διανύσει μια τεράστια διαδρομή στη σύγχρονη μουσική και τον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό. Από τον ιστορικό διπλό δίσκο Αυτοσχεδιάζοντας στου Μπαράκου, με τον Σάκη Παπαδημητρίου, το 1979, μέχρι τις συνεργασίες της τελευταίας δεκαετίας στο Βερολίνο και αλλού, με μουσικούς όπως οι Αkira Ando, Günter “Baby” Sommer, Michael Griener, Jan Roder, Olaf Rupp και Chris Dahlgren, ο Φλωρίδης δεν έχει σταματήσει να πειραματίζεται και να ανοίγει νέους δρόμους στη σύγχρονη ευρωπαϊκή μουσική.
 Ο Πέτρος Κλαμπάνης
|
Πέτρος Κλαμπάνης & Contextual
(Δεκέμβριος)
Ο Κλαμπάνης διαχειρίζεται άψογα ένα απαιτητικό μουσικό όργανο, το κοντραμπάσο, καθώς ξεδιπλώνει μια πυκνή μουσική γραφή με προσωπικό χαρακτήρα, που αποτυπώνει γόνιμα τη δική του διαδρομή από τη Ζάκυνθο και την ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου μέχρι τη Νέα Υόρκη, που έχει εδώ και χρόνια επιλέξει ως έδρα και νέα αφετηρία του.
Aaron Parks
Arborescence
(Φεβρουάριος)
Η τελευταία δισκογραφική του δουλειά στην ECM έχει τον αινιγματικό τίτλο Arborescence, μια λέξη για την περιγραφή ενός αντικειμένου και της διαδικασίας με την οποία αναπτύσσεται, σαν ένα δέντρο το οποίο πετάει κλαδιά και ρίζες αναζητώντας ήλιο και νερό. Έτσι περιγράφει ο ίδιος ο Παρκς τον αυτοσχεδιασμό του. Θυμίζει λογοτεχνική αλληγορία, όμως είναι μια ακριβέστατη περιγραφή για το πώς λειτουργεί. Την ώρα της δημιουργίας, ο σπόρος (το ελάχιστο μοτίβο, η πρωταρχική ιδέα) αποκτά ανάπτυξη, φρασεολογία, παραλλαγή, ψάχνοντας «μουσικό» ήλιο και νερό, δηλαδή την ουσία του παλμού, τη βαθύτητα της αρμονίας, την ψυχή του ήχου.
Borderline Festival 2015
(Μάρτιος)
Το Bordeline Festival συνεχίζει, για πέμπτη χρονιά, την εξερευνητική του πορεία προς όλες τις σύγχρονες τάσεις που επικρατούν παγκοσμίως στην πειραματική –ακουστική, αλλά κυρίως ηλεκτρονική– μουσική της σημερινής εποχής. Φέτος, εμφανίζεται ακόμη πιο δυναμικό, εμπλουτισμένο με περισσότερες μέρες αλλά και με κίνηση, ενώ υπόσχεται ευχάριστες εκπλήξεις με πολλαπλές παράλληλες δράσεις (διαλέξεις, listening sessions, εγκαταστάσεις, soundwalk). Διαπολιτισμικές, διαθεματικές, θεωρητικές προεκτάσεις και εναλλακτικοί τρόποι ακρόασης αποτελούν μερικές από τις προσεγγίσεις που προσπαθεί να αναπτύξει, μέσω δράσεων εντός και εκτός Στέγης.
Latinitas Nostra
«...αφού σε λίγο θα πλαγιάζω μες στο χώμα...»
(Απρίλιος)
Αυτή τη φορά, οι Latinitas Nostra εξερευνούν τη γαλλική θρησκευτική μπαρόκ μουσική του 17ου αιώνα, με έμφαση στα Αναγνώσματα του Σκότους, και στην πορεία συναντούν τα ρεμπέτικα και τους αμανέδες, σε μια μουσική αφήγηση που πραγματεύεται τα Θεία και τα ανθρώπινα Πάθη. Σε αυτά τα δύο –φαινομενικά διαφορετικά μεταξύ τους– είδη αναζητούν έναν κοινό ήχο και μια κοινή διάθεση που τα ενώνει αλλά και τα διαχωρίζει.
Η Καμεράτα στη Στέγη
Mozart Concerto Festival
(Μάιος)
Ο «αγαπημένος του Θεού» (Αμαντέους), αλλά και της Καμεράτα και των φίλων της Στέγης, επιστρέφει και πάλι χάρη σε ένα φιλόδοξο σχέδιο. Τα όργανα κλασικής εποχής της Καμεράτα (διαφορετικά από αυτά της εποχής μπαρόκ) ετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν μια νέα μεγάλη πρόκληση: ένα μίνι Mozart Concerto Festival στην αγκαλιά της Στέγης. Ένας μουσικός μαραθώνιος με αριστουργηματικά κοντσέρτα του αγαπημένου Μότσαρτ. Μουσική «άμιλλα» ανάμεσα σε διαφορετικά όργανα, με μοναδικά έργα που σπάνια ακούγονται και ήχο αυθεντικό, που αναθεωρεί όσα πιστεύαμε έως τώρα για τη μουσική του τρομερού Βόλφγκανγκ.
